Koh Tao

Beste lezer,

Na de heerlijke dagen in de jungle van Khao Sok ben ik eindelijk naar Koh Tao getrokken, een eiland dat bekend staat om de goedkope duiklessen die je er kunt volgen. Een basisduikdiploma, de zgn. PADI, kost er ongeveer 250 euro in plaats van de Europese fee van iets meer dan 500 euro. Nu heb ik een aantal items op mijn ​lawyerlist  ​(dingen die je moet hebben gedaan voor je advocaat wordt) ​gezet voor mijn vertrek, en een daarvan was: mijn duikdiploma halen. Ik had dan ook echt veel zin om aan mijn lessen te beginnen. Waar ik minder zin in had, was de online research die ik daarvoor moest doen. Ik besloot deze voorbereiding volledig te laten vallen en gewoon te zien waar ik uit zou komen.

Ik stap de pier af in Koh Tao na de eerder beschreven lange dag reizen en word, zoals bij elke pier of bushalte waar toeristen in grote getalen worden afgezet, overstelpt door vervelende tuktukdrivers en resortpromotors die me hun diensten willen aanbieden. Ik baan mezelf een weg door deze zee van irritatie en stap het eerste het beste toerismebureau in. Ik weet precies wat ik wil: mijn PADI Open Water halen in een resort dat gratis accomodatie bij de lessen biedt, voor een maximaal bedrag van 10 000 baht. De vrouw die me helpt pleegt een telefoontje en ik word binnen een minuut opgehaald door een andere vrouw, die me vertelt over het resort dat zij promoot en de korting die ze me kan geven (totaalprijs van 9000 baht, prima binnen budget). Een minuut wandelen later sta ik in de receptie van Crystal Dive. Nog een minuut later zit ik aan een tafel met een meisje uit Argentinië mijn paperwork in te vullen. Een halfuurtje later (het was een aardige stapel paperwork) worden we begeleid naar onze kamers, die aan elkaar grenzen. Ik ben aangenaam verrast wanneer blijkt dat we een eigen kamer per persoon krijgen, in plaats van de gedeelde kamers waar ik ondertussen aan gewend ben. Die avond skype ik even met Europa en blijf ik verder lekker op mijn kamer. Het is heerlijk om eindelijk nog eens alleen te kunnen zijn. 

De volgende dag beginnen mijn lessen. Helaas bestaat die ook uit een theoretisch deel.  Get it over with, denk ik, als we beginnen aan de eerste theorievideo. Bij elke video moeten we een vragenlijst invullen, die we nadien met een duikinstructeur overlopen, en waarna een test volgt. Zes uur later zitten we nog steeds met een man of twintig opgepropt in het lokaaltje naar de zoveelste video over buoyency, BCD's, inflator hoses, nitrogen cylinders, weightbelts en decompression sickness te staren, wanneer we eindelijk mogen stoppen. Thank God. Ik haal een paar tosti's bij de 7/11 en ga chagereinig naar mijn kamer om de hele avond te lezen. 

​De tweede dag begint veelbelovend. Om 6 uur 's ochtends moeten we ons melden en ontvangen we onze uitrusting: een BCD (Buoyency Control Device) is de basis. Vervolgens krijgen we nog een heel resem aan accessoires, waaronder een duikcomputer, gewichten, kompas, wetsuit, masker, snorkel en flippers. En natuurlijk de loodzware zuurstoftank die je op je rug draagt. Eerst leren we hoe we deze uitrusting moeten installeren. Daarna wandelen we 500 meter naar het zwembad met deze uitrusting. (Dit is het aangewezen moment om toe te geven dat ik niet zo veel kracht in mijn armen heb.) We worden ingedeeld in kleinere teams. Mijn team bestaat uit Jason uit Londen, James uit San Fransisco, Mia en Jamal uit Noorwegen en Victoria, het meisje dat ik al had ontmoet, uit Argentinië. Onze instructeur is de Merksemse Joeri, die een aantal jaar geleden zijn slagerij in Antwerpen heeft opgegeven om rond te gaan reizen in Australië, waar hij zijn Russische vriendin ontmoette en besloot nooit meer terug te keren naar België. (Ik voel me geïnspireerd door dit verhaal van de eerste Belg die ik ontmoet in vier weken Thailand.)

Duiken is een teamsport die je niet alleen mag doen; je werkt altijd met een buddy. Je buddy is je maatje aan wie je grote vissen kunt aanwijzen, maar ook je lifeline.​ Als jouw uitrusting een mankement vertoont, is het aan je buddy om je te helpen, of dat nu een lekkend masker, een kapotte computer, of een lege zuurstoftank is. Mijn buddy is Victoria, en daar ben ik erg blij mee, want we zijn goed op elkaar ingespeeld. De handsignalen voor OK en Awesome worden veelvuldig gebruikt, die voor Out of air en Something's wrong enkel tijdens de oefeningen. De hele tweede dag van de opleiding spenderen we in het zwembad met oefeningen zoals op een gelijk level blijven zweven, oren equalizen, noodstoppen maken, zuurstoftanks delen, maskers aan en uitdoen onder water, blind zwemmen, stoptime berekenen, hoe verantwoord dalen en stijgen, wat te doen als je je zuurstofslang kwijtraakt, etc. 'S avonds gaan we met de hele groep uit eten, maar ik ben erg moe en heb niet zo veel zin om sociaal te zijn, en zeker niet in het Engels, en ik irriteer me een beetje aan mijn teammates. Ik ga dan ook weer vroeg naar bed. 

​De derde dag begint het 'echte duiken' eindelijk: we gaan de zee in! We springen vanaf de boot het zoute water in. Even is het zoeken, want het zout geeft toch een extra dimensie. Mijn ogen prikken als een gek als ik onder water mijn masker moet afzetten en opnieuw aan doen, dus mijn eerste duik vind ik nog niet geweldig. We blijven zo'n 40 minuten onder water, waarbij we een parcours afleggen door Junkyard Reef, een artificieel aangelegd rif bestaand uit, je raadt het al, afval. We zwemmen langs hekken, buizen en toiletten. Daarna terug naar de oppervlakte, gasflessen vervangen, een beetje uitrusten met thee en koekjes, en vervolgens   terug naar de zeebodem voor een tweede duik, die me veel beter bevalt. Wat een enorme variëteit aan leven valt er te vinden onder de zeespiegel. This is fun! 'S avonds ben ik eindelijk niet super moe, en we gaan met de hele groep weer uit eten, deze keer bij Yang's. Ik bestel een fried fish om mijn nieuwe fileerkunsten tentoon te spreiden. Nadien gaan we in de Crystal Bar nog wat Changs drinken.
 
​Op de vierde en laatste dag van de opleiding doen we nog twee duiken die niet langer om oefeningen draaien, maar om fun. En ze zijn fun! We zien onder andere parrotfish, triggerfish, butterflyfish, angelfish, zeeëgels, zeekomkommers, murena eels, zeesterren, en nog veel meer. Ik zal een paar foto's uploaden ter illustratie. We krijgen ons certificaat. Dit smaakt naar meer. Ik besluit me in te schrijven voor de PADI Advanced Open Water. Jason doet ook mee, wat ik prima vind, want dan heb ik direct een goeie buddy. (Ik tegen Jason: "Jason, I need to ask you something. It's pretty intimate. Will you... Be... My buddy?" Jason kijkt een paar seconden lang blank voor zich. " Well Fayenne, seeing that we are certified divers now... I'm quite willing to be your... BUDDYYYYYYYY *fistbump*"

De Advanced course is veel relaxter dan de normale PADI. Het gaat veel meer om het duiken zelf in plaats van de oefeningen. Mijn nieuwe team bevalt me ook beter. Met Jason kon ik het vanaf dag 1 al goed vinden, dus dat is al fijn. Verder duik ik samen met Rheannon, een coole chick uit Wales, die Mickey als buddy heeft. Mickey is een Italiaanse weirdo die in London woont, en die een humor heeft die ik niet kan appreciëren. Gelukkig kan ik hem makkelijk ontwijken aangezien hij niet mijn buddy is. De eerste dag van de Advanced beginnen we met een Underwater Navigation Dive, wat basically inhoudt dat we aan de hand van een kompas onze weg moeten vinden. Dit is minder evident dan het lijkt, aangezien je maar een meter of 10 ver kunt kijken. De tweede duik is een Fish Identification Dive, waarbij we onder water notities moeten maken van de verschillende vissoorten die we tegenkomen. Aan de hand van tekeningetjes op een slate moeten we met een catalogus onder water een lijst maken van minimaal 5 vissoorten uit verschillende families die we tegenkomen. Dat gaat best makkelijk, behalve het aantekeningen maken onder water; want dan heb je nogal eens de neiging om je zo hard te concentreren op de vis en de tekening, dat je niet door hebt dat je ondertussen bijna tegen het koraal zweeft. (En koraal, dat is scherp. Dat schaaft. Daar wil je niet tegenaan komen.) 

Als we weer aan de oppervlakte komen ziet Jason de enorme tanline van mijn vorige bikini. "Jouri, I just spotted a very rare species. I think I have had the privilege to swim with the Belgian Whiteback for a while." Jason lacht me ook nog flink uit met mijn opmerking; "I love how in the water you can move both horizontally and vertically... Like a bird. (- Jason: "Or... Like a fish?')  

​Die avond gaan we weer de boot op voor een nightdive. We duiken in het pikzwarte water en even ben ik volledig in paniek. Als ik mijn zaklamp voor me uit schijn zie ik tientallen meters leegte. Het probleem met paniek onder water is dat je makkelijk in een staat van hyperventilatie kunt geraken. Een van de basislessen is dan ook: adem aan een rustig en constant tempo. In de verte zie ik gelukkig Joeri (mijn rots in de branding), naast me signaleert Jason of ik OK ben, en achter me zie ik Rheannon (en Mickey, maar die heeft zo veel moeite met zichzelf onder controle houden onder water dat je daar maar beter niet op kunt rekenen. Hij doet me een beetje denken aan een pinball die op en neer schiet door het water.) Ik kalmeer weer, en we gaan verder. Ik hoopte om barracudas te zien, maar dat zit er niet in. Toch geeft de nocturne een nieuwe dimensie. De zeekomkommers blazen zichzelf op, de vissen slapen, het lichtgevend plankton zorgt voor een glittereffect, en de predators worden actief. Dit is het moment dat ik voor de eerste keer een grouper zie. Voordien was de triggerfish de grootste vis die ik al had gespot, maar deze vissoort wordt nog eens dubbel zo groot. Na 35 minuten keren we voldaan terug naar de boot. 

De laatste dag Advanced Open Water gaan we dieper. We duiken tot 30 meter (in plaats van de gewoonlijke 18 meter) en vinden grotere vissen dan ooit. Vooral de groupers zijn geweldig om te zien. Sommige van de groupers zijn bijna zo groot als ik. Tijdens de tweede duik van de dag bezoeken we een scheepswrak van een Amerikaans oorlogsschip. De visibility is zo slecht dat het lijkt alsof ik me in een sneeuwstorm bevind. Even verdwijnt Joeri uit zicht, en ook achter me zie ik niks. Ik doe mijn best om mijn buddy niet uit het oog te verliezen. (Nu snap ik eindelijk waarom we een Hold hands symbool hebben moeten leren.) Dan doemt zich recht voor me ineens het scheepswrak op. De neiging om het wrak aan te raken is te groot, ook al weet ik dat het niet mag. Ik poke de romp van het wrak en mijn hand zit direct helemaal onder het roest. Het is gevaarlijk om er van uit te gaan dat iets dat door mensen werd gemaakt, per definitie veilig is. We zwemmen een rondje rond het wrak. (Erin mag niet, want dat is te gevaarlijk en vereist nog een extra diploma waarbij je leert hoe je jezelf moet bevrijden als bijvoorbeeld je masker ineens kapot gaat terwijl je in een wrak bent.) 

​Wanneer we weer aan de oppervlakte komen, realiseer ik me dat mijn duikavontuur erop zit. Even overweeg ik serieus om mijn Diving Master diploma te halen. Ik ben gek op de zee geworden. Misschien moet ik mijn stresserende baan als advocaat opgeven en duikinstructeur worden. Ik besluit het als plan B achter de hand te houden voor later. Ik slaap de hele namiddag. 'S avonds gaan Rheannon, ik en Jason naar een ander deel van het eiland om uit te gaan. We dansen de hele avond op Spaanse muziek op het strand. Rae en Jace doen mee aan een limbo en jumprope met een brandend touw. (ik film liever vanaf een afstandje, heb het al een paar keer goed fout zien gaan op Koh Lanta.) Het is een heerlijke avond, ik bevind me in de perfecte sweetspot: dronken genoeg om heel veel lol te hebben, nuchter genoeg om me goed te voelen en in controle te blijven. (Een vaardigheid die ik wel onder de knie moest krijgen als solo traveller.)

​De laatste dag op Koh Tao is het slecht weer. Volgens het weerbericht gaat het de komende dagen nog flink stormen op de eilanden, dus ik besluit mijn eerder geboekte ticket naar Koh Phangan om te boeken naar een enkeltje Bangkok. Gisteren ben ik na een stormachtige tocht op de ferryboot (meerdere mensen konden hun eten niet binnen houden) en een acht uur durende busrit in een bus waar de Belgische skibussen nog een puntje aan kunnen zuigen eindelijk aangekomen in het centrum van Bangkok. Ik moet toegeven dat Bangkok zo groot is dat ik nu even niet meer weet wat ik vandaag wil doen. Daarbij bevind ik me weer eens in het familiaire zwarte gat waar je in valt na een paar dagen close contact met leuke medereizigers, waardoor ik ook geen zin heb om met anderen te praten. Vicieuze cirkel, anyone? 

​Ik hou je op de hoogte van mijn verdere avonturen! 
 

5 - point ascend met safety stop 3min/5m.

​Fayenne