Gili Meno

Na een korte bootrit kom ik aan op Gili Meno. Ten noorden van Lombok zijn er drie gili's: gili air, gili T. en gili Meno. Het woord Gili is volgens mij Indonesisch voor eiland, zoals Koh in het Thais. De gili's hebben allemaal een andere reputatie. Gili T is het feesteiland, Air is het honeymooneiland en Meno is het chilleiland. Natuurlijk ga ik naar Gili Meno, vooral omdat mijn vriend uit Thailand Stefan me een cool hostel heeft aangeraden.

Het hostel ("The Rabbit Tree") is zalig. Een Fransoos heeft op een dag besloten dat hij wilde leren iets te bouwen, ging construction studeren in Zwitserland, faalde hopeloos, verhuisde naar Indonesie en bouwde dan maar zijn eigen hostel. Als je binnenkomt word je verwelkomt door twee handen die vanonder de deurdrempel je benen proberen te grijpen. Je loopt langs een grot over een riviertje en komt aan bij de receptie. Via het strandje kun je de ladder omhoog nemen naar de gemeenschappelijke ruimte waar je een giant twister board vind, een gamecube, wat hangmatten, en mensen die capoeira aan het oefenen zijn. Je kunt kiezen uit de ballenbadkamer (daadwerkelijk een ballenbad), grootmoeder's kamer (vol bloemetjesbehang), kussengevechtkamer (als je raadsels juist oplost vallen er kussens uit de lucht), verschillende grotten, een normale dorm (de goedkoopste, en dus mijn keuze) en de treehouse. Alle kamers zijn via kruipgangen en verscholen trappetjes met elkaar verbonden en soms stuit je ineens op een geheim chillplekje halverwege een verdieping. Ik vind het hier zalig en klik direct met het personeel. Ik doe eerst een dutje van zes uur, ga op mijn gemak eten in een Warung, onderneem een snorkelpoging (helaas gefaald door modderig bruin water), en doe 's avonds mee aan de women's circle die meer een "bekijk de zonsondergang met vrienden" blijkt te zijn.

Hoewel ik de hostel echt geweldig vind, valt het eiland tegen. De paardenkarren in plaats van taxis zijn leuk, en het midden van het eiland is heerlijk rustig, maar de stranden zitten vol met geblondeerde en gebruinde toeristen die alleen maar komen om te showen hoe afgetraind hun lijven zijn. Weekjestoeristen en verveelde honeymooners,  die niet eens weten hoe de plattegrond van Indonesie er uit ziet en vooral hun Instagram willen volspuwen met kiekjes op schommels (ja, ik ben ook guilty). Ik voel op het strand het gevoel van onderlinge competitive en jaloezie en voel me niet op mijn gemak. De volgende dag doe ik nog even een youtubeyoga lesje in de hostel, maar daarna maak ik dat ik weg kom. Dit is niet aan mij besteed.