Flores

In Kota Kinabalu heeft een jongen in de hostel laten vallen dat hij ook naar Flores zou gaan en hetzelfde plan als ik had; namelijk om een boottocht van vier dagen te maken naar Lombok via de Komodo-eilanden. Hij heeft laten weten dat hij een geweldige hostel heeft gevonden, Ciao Hostel, en vraagt of we daar kunnen afspreken. Ik vind het wel een fijn idee dat ik iemand ken die op dezelfde boot als ik mee vaart. Voor hetzelfde geld zit je vier dagen met een groep opgescheept waar je het niet mee kunt vinden of die alleen maar Chinees praten. Ik spreek dus met hem af in het hostel. De hostel is zalig. Er is een open dorm met alleen een dak, waar je vanuit je bed uitzicht hebt op de hele baai van Labuan Bajo. Tijdens een telefoongesprek met Sam zie ik zelfs in de verte een gigantische schildpad door de baai zwemmen. (en ik bedoel echt gigantisch, als je nagaat dat ik hem kan zien vanaf een heuvelpunt ongeveer twee kilometer verderop.) Het lijkt het monster van Loch Ness wel.

De hostel was dus top, maar helaas bleek de jongen een flop. Ik maakte een beetje de vergelijking met een steen: hij is niet vervelend, niet grappig, niet interessant, niet stom;... Buiten een nodeloos gewicht is hij eigenlijk helemaal niets. Vanaf het moment dat ik aan kwam in Flores en ik mijn plannen voor de volgende dag aan het vertellen was had ik al door dat het foute boel was. "I think I might go for breakfast at that vegan place down the road" -" Okay I'll join you."... Ehh… "Or I'm going to rent a scooter and just go exploring the island" - "Ah yeah cool at what time do we leave?" … Ik merk al snel dat ik er een einde aan moet maken. "Sorry but, would you mind if I go on my own for a bit?" De jongen knippert met zijn ogen, stamelt een Yeah sure en rent naar zijn kamer. Ik voel me super schuldig. Het meisje naast me heeft alles gehoord en zegt dat ze het helemaal begreep.

De volgende dag ga ik met hetzelfde meisje naar het zwembad. Ik ben te laat om een duik te boeken, wat ik oorspronkelijk had gepland (Manta Rays spotten!!!) en een scootertocht naar de lokale vulkaan blijkt drie dagen te kosten, en die tijd heb ik helaas niet. Onderweg naar het zwembad glij ik helaas uit over een stuk los zand. Een stuk vel van mijn grote teen scheurt af en bovenop mijn voet heb ik een enigszins diepe wond. Daarbij is mijn hele voet opgezwollen en gekneusd. Mijn hele plan om te gaan duiken in Flores valt direct in het water (haha), want ik kan zo echt niet zwemmen (en al zeker niet met flippers.) De volgende dag ga ik dus maar opnieuw naar het zwembad, met enige tegenzin. Ik word hier heel chagereinig van. Het dorpje Labuan Bajo is me ook veel te toeristisch, te duur en te druk. Ik heb helemaal geen zin om uit te gaan of alcohol te drinken en ook niet om te niksen bij het zwembad.  Ik boek zo snel als ik kan een boot naar Lombok, want dan hoef ik niets te doen en kan ik gewoon een beetje zitten en genieten van de zee. (Ik informeer even bij het bedrijf of de steen toevallig ook op de boot zit. Dit is niet het geval gelukkig.) 

Op vrijdag vertrekken we vroeg in de ochtend. Het blijkt dat we maar met zijn zessen zijn. Ik, Iam (een Indonees), Kylie en Chris (een Canadees Koppel) en Sarah en John (een Australisch Koppel.) Shit. Ik en twee koppels. Even ben ik een beetje moedeloos, maar dan besluit ik er maar het beste van te maken en te socializen. Uiteindelijk blijkt het een van de leukste groepen te worden van de hele reis en Chris en Kylie zie ik nu echt als goeie vrienden die ik zeker nog eens ga zien.

We slapen op het dek op matten, er is maar 1 toilet voor de hele boot, we worden hevig heen en weer geschud en vallen soms bijna de reling over, krijgen alleen maar water, rijst en whatever het is dat de kok in die pan heeft gegooid, en ik vind het zalig. Wat is het leven zonder een beetje avontuur? De groep is mega leuk. We kijken elke avond samen naar de sterrenhemel waar we de melkweg kunnen zien en fantaseren over het heelal. We doen tussenstops bij Komodoeiland waar we Komodoveranen zien, hiken over een prachtig eiland naar de top van een heuvel waar je een zalig uitzicht hebt over de hele baai, snorkelen bij Manta Point (ik ben de enige die daadwerkelijk een manta heeft gezien, omdat ik ook de eerste was die over de reling sprong toen ze riepen Manta Manta!), zwemmen door zware stroming naar Pink Beach (John en Sarah raken bijna in de problemen door de zwarte stroming onderweg terug), zien een monitorlizard wegrennen door de bossen (vond ik eigenlijk leuker dan de Komododraken), douchen in watervallen, snorkelen door puur blauw water, duiken van de boot af, drinken lauw bier, en moeten ervoor zorgen dat onze spullen veilig blijven op de boot wanneer de golven 's nachts helemaal hevig worden.

Het leukste moment van de hele boottocht vind plaats op de tweede avond. Ik sta op het voordek mijn tanden te poetsen als ik geluiden en gelach hoor. Chris en Kylie zijn in het water aan het spugen. Elke keer als ze spugen licht het water en beetje op door het lichtgevend plankton, onder het geluid van de ooeehs en aaahs van John, Sarah en Iam. Iedereen komt naar het voordek en we gooien van alles in het water, pakken stokken en laten het plankton oplichten. Het is zo cool dat Chris besluit er in te springen. Als hij in het water beweegt licht zijn hele vorm op. (Iam: you are like an aaangeeel) De hele groep springt tegelijk achter Chris aan, inclusief duikbrillen. Als ik onder water kijk, zie ik alleen het pikzwarte water en de gouden glitter van het plankton. Als ik boven me kijk zie ik alleen de pikzwarte hemel met gouden sterren. Naast me zwemmen mijn vrienden, stuk voor stuk omgeven door een lichtgevende waas. Het is zalig. Als ik diep genoeg duik hoor ik niets en zie ik alleen maar gliters. Kippenvelmoment.

Op dinsdagochtend komen we eindelijk aan op het vasteland van Lombok. De boot is leuk, maar vier dagen is lang genoeg geweest en ik snak naar een warme douche en wat privacy. Ik besluit dat mijn voet nog niet genoeg is geheeld om te kunnen surfen en boek een boot naar Gili Meno.