Kuta Lombok

25 juni 2018 - Kuta Lombok, Indonesië

Vanaf Gili Meno charter ik een private car naar Kuta Lombok. Wegens een zwaar tekort aan hostels en een lastminutementaliteit om u tegen te zeggen kom ik uit in het enige hostel dat vrij is, Pipes. Hoewel mooi bedacht en leuk uitgevoerd, inclusief zwembad, halfpipe, filmavonden en jungle, voel ik me er enorm bedrukt. De volgende dag besluit ik dan ook om te verhuizen naar Botchan Hostel. De eerste dag in Kuta weet ik niet helemaal hoe ik aan de slag moet; ik wil leren surfen maar weet niet waar te beginnen. Een jongen uit Pipes neemt me mee naar Gerupuk, een surfspot waar ik lessen kan volgen. Onderweg verdwalen we hopeloos en komen we uit op een viewpoint. Heel romatisch allemaal, ware het niet dat ik deze jongen niet kan uitstaan en eigenlijk alleen maar een ritje op de scooter wou. Uiteindelijk komen we wel in Gerupuk aan en mijn eerste les lijkt best goed te gaan; ik krijg het zelfs voor elkaar om een paar keer op mijn board te staan. Helaas blijkt mijn instructeur niet zo goed te zijn; een jongen botst tegen mijn board, wat voor schade zorgt, en er word me pas achteraf verteld dat ik dat zelf moet vergoeden en dus die jongen had moeten aanspreken. De surfschool weet wel dat ze fout ziten (die instructeur had me dat moeten zeggen op het moment zelf!) en dus moet ik maar 4 euro symbolische schadevergoeding betalen.

Na  mijn les verhuis ik dus naar Botchan Hostel, waar ik me veel meer op mijn gemak voel. De volgende dag boek ik een les bij een andere surfschool, maar opnieuw heb ik pech. 'S ochtends blijkt het tij niet hoog genoeg en schaaf ik mijn been, 's middags ben ik zo aangedaan door een man die van zijn scooter was gevallen dat ik uitgeput raak en geen golf kan pakken. Tot overmaat van ramp gaat mijn surfinstructeur nog een uur door nadat ik de zee al uit ben, maar hij heeft mijn scootersleutel en dus heb ik geen keuze dan op het strand te wachten met mijn chagereinige hoofd tussen de irritante jongens in de surfbar.

De volgende dag boek ik opnieuw surfles, weer bij een andere surfschool. Deze keer met twee meisjes die ik wel ken, en eindelijk is het raak. De zonsopgang is prachtig, het is hoogtij, de instructeur is goed, de golven zijn goed, de meiden zijn leuk. Het enige waar ik over kan klagen is mijn voet die nog steeds niet helemaal is hersteld en die ik elke dag moet intapen voor ik de zee in kan. 
Tegen het eind van de ochtend ben ik terug in mijn hostel en komt Wouter aan, een vriend van Sam die in Singapore woont en waar ik mee heb afgesproken. Het is de eerste keer dat ik een van Sam's vrienden ontmoet en is best wel spannend. Terwijl we een koffietje aan het drinken zijn komen we Chris en Kylie tegen. Op een of andere manier klikken we allemaal goed, worden we nog gejoind door een "Amerikaan" Robb, en gaan we met zijn allen naar een strand buiten Kuta (Maja Beach) waar de golven paradijselijk zijn voor prosurfers en waar je heerlijk kunt zonnen. (Mijn wond blijkt geinfecteerd en ik besluit het zeewater en het surfen even te laten voor wat het is, dus zonnen is mijn enige optie.)
We besluiten met de hele groep het kleine en toeristische Kuta te verlaten, scooteren over grind en gravel en zand naar de top van een heuvel waar we samen een Airbnb hebben geboekt. Het is een zalige villa, met hangmatten, uitzichten en bedden met zicht op het water, en de timing is perfect. De avonden in de villa zijn zalig en tijdloos, de groep is flexibel en zelfstandig en grappig. We're no stray dogs, we're free dogs! Ik zal Wouter's antman, Kylie en Chris's brokenlegdance en Robb's fivedollartattoo niet snel vergeten. Overdag doen we boodschappen, eten we en gaan we strandhoppen, 's avonds drinken we een pintje met zicht op de ocean.

Ik had me geen beter einde van mijn avonturen in Indonesie kunnen voorstellen.

Ik ben nu onderweg naar Bangkok, schrijf dit vanaf Kuala Lumpur, en vlieg over twee dagen naar Bhutan om mijn vriendin Sannia op te zoeken. Tijd voor avontuur!