Khao Sok
4 maart 2018 - Khao Sok National Park, Thailand
Beste lezer,
Mijn lichaam en ik voelden dat het tijd was voor een verandering. Voor mijn lichaam betekende dat: een paar dagen Westers eten. Voor mijzelf hield het in dat ik weg wou van het strand, op zoek naar ander avontuur. Dat vond ik in de vorm van Khao Sok, een nationaal park op een kleine twee uur rijden van Krabi (dus doe je er met het Thaise vervoer vier uur over.)
In Krabi heb ik het allergoedkoopste busje weten te vinden, en dat zal ik hebben geweten. Ik kom na 4,5 uur pas aan in Kao Sok en word afgezet op een willekeurig kruispunt. Ik word praktisch gedwongen om voor 50 baht een taxi te nemen naar mijn hostel. Het heeft niet zo veel nut om kwaad te worden om deze oplichting, want het maakt voor de gezinnen daar hun broodwinning uit, maar toch voelt het vervelend. Gelukkig gaat dat vervelende gevoel direct weg als ik Christophe zie, het broertje van mijn favoriete Canamerikaanse vriendin Gabrielle uit Koh Lanta, die in tegenstelling tot zijn zus nog wat langer in Azie blijft hangen. Het is wel leuk om na 3 weken nieuwe mensen te ontmoeten een keer een bekend gezicht te zien. Christophe vertelt me dat de eigenares van het hostel hem al heerlijk opdringerig had geïnformeerd over de verschillende tours die ze aanbiedt, maar dat hij nog even wou wachten met boeken tot ik aan zou komen. (Ze geloofde niet dat ik bestond, dus moest hij mijn naam aanwijzen tussen de reserveringen om mijn bestaan te verifiëren.)
Nu had ik op voorhand al online een beetje research gedaan. Bijna iedereen die Kao Sok aandoet, boekt de overnight lake tour. Het is eigenlijk de enige manier waarop je volledig van het enorme natuurgebied kunt genieten. Er zijn ook 2 hikes mogelijk, maar die zijn niet zo lang. Alleen de jungle in gaan is gekkenwerk, en vragen om te verdwalen en door een kingcobra te worden gebeten. Dus: voor 2500 baht boek ik de tour. Christophe doet met me mee en we halen pizza om dit avontuur te vieren. (Het avondlijke Changbier dat mijn gewoonte begint te worden laat ik uit voorzichtigheid voor mijn maag maar even achterwege.)
De volgende dag staan we op om 07.00. We ontbijten en stappen met de tourgroep (12 mensen) in een busje naar het park. Onderweg maken we een stop bij een markt, die er puur voor dient om al de toeristen nog maar een centje armer te maken. De truc werkt. (Christophe: " I hate tours")
Drie bananen rijker en 10 baht armer stap ik op de longtailboot naar onze floating houses. Dat is letterlijk te nemen: er is geen fundering, geen palen, de kleine bungalow waarin ik slaap drijft daadwerkelijk op het water. We krijgen wat tijd om te zwemmen in het zalige water dat nu mijn tuin vormt en vervolgens krijgen we lunch. Daarna vertrekken we met de boot om aan de junglehike te beginnen. Ongeveer anderhalf uur lang klimmen we door de jungle, over rotsen en door riviertjes. We mogen geen slippers dragen, dus iedereen draagt sneakers die snel veranderen in zompige stinkschoenen vol zand. (Behalve ik, want ik heb mijn lekkere stevige decathlon-sandalen. Who's laughing now, Thijs?)
Dan komen we bij het hoogtepunt van de dag: de cave. Een tunnel van ongeveer 3 kilometer lang waarbij we dieper en dieper in de aardkost penetreren. We dragen allemaal hoofdlampen, want het is er pikkedonker, en we moeten constant op onze hoede blijven om niet op een van de vlijmscherpe rotsblokken te vallen (of ervanaf.) Hier en daar is het even verschieten als we weer een spin zien (te herkennen aan de ogen die een beetje glimmen wanneer je met je licht er recht naast schijnt) of ineens een gigantische kikker wegspringt. Ook zijn er overal vleermuizen te zien (en moet je maar hopen dat ze hun uitwerpselen niet precies op je hoofd laten vallen.) Het laatste stuk moeten we eigenlijk volledig door een waterstroom waden. Op een gegeven moment komt het water tot mijn nek.
Ik ben blij als we het daglicht weer zien. Mijn fantastische sandalen bieden niet veel bescherming tegen rotsen en ik heb mijn voeten een paar keer geschaaft. Daarbij is het gewoon heel vermoeiend om constant uit te kijken dat je niet sterft. (Christophe: "Okay this tour isn't so bad.")
Na ons jungleavontuur keren we terug naar de floating houses, waar we even vrije tijd krijgen. We pakken een kayak en gaan het meer verkennen. Op een gegeven moment krijgen we het voor elkaar dat de kayak kantelt recht in het midden van het meer. (Ik denk nog steeds dat Christophe het expres deed.) Na acht (!) keer proberen zitten we eindelijk weer op de boot. Niet alleen de armspieren, maar ook de lachspieren krijgen een flinke workout. Na dit kayakavontuur neemt de groep de longtailboat naar een ander deel van het meer om de zonsondergang te bekijken. (Op dit punt denk ik meer aan mijn rommelende maag dan aan de zon.)
Het avondeten bestaat uit verse curry massaman, vers fruit, en vers gevangen tilapia. De beste vis die ik ooit al heb gegeten, recht uit het meer opgevist door de bewoners van het park. Helaas krijgen we er maar drie per tafel. Op het moment dat er enkel nog vissengraten liggen, zie ik dat de enige oudere man die meedoet aan onze tour rustig blijft doorknabbelen. Stukje bij beetje vindt hij elke keer weer een nieuw stukje wit vlees. Ik kijk naar de vissengraat die het dichtst bij mij ligt en besluit de uitdaging aan te gaan. Kern van dit verhaal: ik kan nu een vis tot op de graat kaal eten, tot op het vissenvoorhoofd aan toe. Weer wat nieuws geleerd.
'S avonds drinken we nog een Chang wanneer het plots begint te storten. Dè perfecte gelegenheid om mijn talen bij te schaven met een koppeltje uit Argentinië. Mijn Engels in ruil voor hun Spaans, goede deal. (Chuevos mucho! Avocado! Mi amiga!) Na een tijdje realiseer ik me dat ik aan tafel zit met drie ingenieurs, twee advocaten (ja, ik reken mezelf mee. Ik heb toch al getekend?) en drie geneeskundestudentes. Een goed moment om te beseffen hoe bevoorrecht ik ben om hier te mogen en kunnen zijn. Om 23 uur gaan de lampen uit, dus ik maak dat ik op tijd in bed lig. (Ik heb geen zin om in het donker in het water te vallen.) Ik glimlach bij het idee dat in een hostel verderop momenteel mijn was eindelijk nog eens wordt gedaan.
De volgende dag word ik wakker van een wekker om 06.00 's ochtends. Met een slaapkop wandel ik over het drijvende wandelpad om te zien waar dit geluid vandaan komt. Het komt uit de hut van de oudere man, en aan zijn gesnurk kan ik afleiden dat hij niet van plan is om die wekker binnen een korte tijd uit te zetten. Ik ga echt geen uur naar die wekker luisteren, dus ik doe mijn bikini aan en glij in een kayak het meer op. Ik ben de enige op het hele meer. De mist hangt over de heuvels, ondefinieerbare oerwoudgeluiden omringen me. Na twintig minuten zie ik in de verte mijn Argentijnse vrienden naar mij wijzen en een kayak pakken. Shit, niet meer alleen. Ik begin als een gek te roeien om mijn solitude terug te vinden, maar ze zijn sneller dan ik en halen me in. Ik besluit dan maar te vragen of ze een foto van me kunnen maken.
We ontbijten met pannekoeken en vers fruit en gaan vervolgens de longtailboat op. We bezoeken eerst nog een andere cave. De gids laat vallen dat we niet lang binnen kunnen blijven want "no oxygen". Christophe en ik kijken naar het gigantische gapende gat in de rotswand waardoor we de blauwe lucht kunnen zien en barsten in lachen uit. Een jongen uit de tour zegt: "Oh yes, I can feel it already" (We doen echt ons best om ons gezicht strak in de plooi te houden, maar het lukt niet echt en de tranen staan in mijn ogen.) Dan komen er nog 4 andere boten vol toeristen aan. Ik merk onderweg naar onze boot nog even op dat in de zuurstofberekening vast rekening werd gehouden met die overpopulatie in de grot.
De rest van de middag spenderen we bij een laguna, waar we lunchen met vers fruit en fried rice en lekker rondhangen. Christophe onderwijst me in de edele kunst van het keiketsen, dus ik leer zowaar twee dingen tijdens deze tour. (Christophe: "I loooove this tour.")
Vervolgens worden we weer naar onze hostel gebracht. Er valt verder niet veel te doen in het dorpje, dus we halen pizza, ijs, en nog meer pizza en hangen nog wat rond bij een riviertje.
Christophe grapt "We can do the tour again tomorrow?" , maar ik heb net besloten dat het tijd is om door te reizen naar Koh Tao om te leren duiken. Daarop boekt hij maar een vliegtuig naar Chiang Mai. Bij afscheid uit de hostel krijg ik een dikke knuffel van de eigenares. Ze roept "thank you for ewerythiing!" Shit, ik heb weer te veel uitgegeven.
Gisteren was het transportdag, want ik heb 8 uur gespendeerd aan reizen. 2 uur aan de bus, 3,5 uur aan de vervelende Thaise planning waardoor ik bij een ferrypoint moest wachten, en 2,5 uur in de ferryboot. Gelukkig kwam ik een interessant koppel tegen, een Franse hippie die net in India Holi festival was gaan vieren en met haar kleren nog onder de verf zat, en een Thaise tattooartist uit Bangkok. Ik heb me dus wel geamuseerd. Zelfs transportdagen zijn hier niet zo slecht. Christophe zou nu op een vervelend toontje zeggen: "Fayenne, it's not about the destination, it's about the journey." - en ik zou hem gelijk moeten geven.
Vandaag begin ik aan mijn eerste duikles op Koh Tao!
Chok dee,
Fayenne
Mijn lichaam en ik voelden dat het tijd was voor een verandering. Voor mijn lichaam betekende dat: een paar dagen Westers eten. Voor mijzelf hield het in dat ik weg wou van het strand, op zoek naar ander avontuur. Dat vond ik in de vorm van Khao Sok, een nationaal park op een kleine twee uur rijden van Krabi (dus doe je er met het Thaise vervoer vier uur over.)
In Krabi heb ik het allergoedkoopste busje weten te vinden, en dat zal ik hebben geweten. Ik kom na 4,5 uur pas aan in Kao Sok en word afgezet op een willekeurig kruispunt. Ik word praktisch gedwongen om voor 50 baht een taxi te nemen naar mijn hostel. Het heeft niet zo veel nut om kwaad te worden om deze oplichting, want het maakt voor de gezinnen daar hun broodwinning uit, maar toch voelt het vervelend. Gelukkig gaat dat vervelende gevoel direct weg als ik Christophe zie, het broertje van mijn favoriete Canamerikaanse vriendin Gabrielle uit Koh Lanta, die in tegenstelling tot zijn zus nog wat langer in Azie blijft hangen. Het is wel leuk om na 3 weken nieuwe mensen te ontmoeten een keer een bekend gezicht te zien. Christophe vertelt me dat de eigenares van het hostel hem al heerlijk opdringerig had geïnformeerd over de verschillende tours die ze aanbiedt, maar dat hij nog even wou wachten met boeken tot ik aan zou komen. (Ze geloofde niet dat ik bestond, dus moest hij mijn naam aanwijzen tussen de reserveringen om mijn bestaan te verifiëren.)
Nu had ik op voorhand al online een beetje research gedaan. Bijna iedereen die Kao Sok aandoet, boekt de overnight lake tour. Het is eigenlijk de enige manier waarop je volledig van het enorme natuurgebied kunt genieten. Er zijn ook 2 hikes mogelijk, maar die zijn niet zo lang. Alleen de jungle in gaan is gekkenwerk, en vragen om te verdwalen en door een kingcobra te worden gebeten. Dus: voor 2500 baht boek ik de tour. Christophe doet met me mee en we halen pizza om dit avontuur te vieren. (Het avondlijke Changbier dat mijn gewoonte begint te worden laat ik uit voorzichtigheid voor mijn maag maar even achterwege.)
De volgende dag staan we op om 07.00. We ontbijten en stappen met de tourgroep (12 mensen) in een busje naar het park. Onderweg maken we een stop bij een markt, die er puur voor dient om al de toeristen nog maar een centje armer te maken. De truc werkt. (Christophe: " I hate tours")
Drie bananen rijker en 10 baht armer stap ik op de longtailboot naar onze floating houses. Dat is letterlijk te nemen: er is geen fundering, geen palen, de kleine bungalow waarin ik slaap drijft daadwerkelijk op het water. We krijgen wat tijd om te zwemmen in het zalige water dat nu mijn tuin vormt en vervolgens krijgen we lunch. Daarna vertrekken we met de boot om aan de junglehike te beginnen. Ongeveer anderhalf uur lang klimmen we door de jungle, over rotsen en door riviertjes. We mogen geen slippers dragen, dus iedereen draagt sneakers die snel veranderen in zompige stinkschoenen vol zand. (Behalve ik, want ik heb mijn lekkere stevige decathlon-sandalen. Who's laughing now, Thijs?)
Dan komen we bij het hoogtepunt van de dag: de cave. Een tunnel van ongeveer 3 kilometer lang waarbij we dieper en dieper in de aardkost penetreren. We dragen allemaal hoofdlampen, want het is er pikkedonker, en we moeten constant op onze hoede blijven om niet op een van de vlijmscherpe rotsblokken te vallen (of ervanaf.) Hier en daar is het even verschieten als we weer een spin zien (te herkennen aan de ogen die een beetje glimmen wanneer je met je licht er recht naast schijnt) of ineens een gigantische kikker wegspringt. Ook zijn er overal vleermuizen te zien (en moet je maar hopen dat ze hun uitwerpselen niet precies op je hoofd laten vallen.) Het laatste stuk moeten we eigenlijk volledig door een waterstroom waden. Op een gegeven moment komt het water tot mijn nek.
Ik ben blij als we het daglicht weer zien. Mijn fantastische sandalen bieden niet veel bescherming tegen rotsen en ik heb mijn voeten een paar keer geschaaft. Daarbij is het gewoon heel vermoeiend om constant uit te kijken dat je niet sterft. (Christophe: "Okay this tour isn't so bad.")
Na ons jungleavontuur keren we terug naar de floating houses, waar we even vrije tijd krijgen. We pakken een kayak en gaan het meer verkennen. Op een gegeven moment krijgen we het voor elkaar dat de kayak kantelt recht in het midden van het meer. (Ik denk nog steeds dat Christophe het expres deed.) Na acht (!) keer proberen zitten we eindelijk weer op de boot. Niet alleen de armspieren, maar ook de lachspieren krijgen een flinke workout. Na dit kayakavontuur neemt de groep de longtailboat naar een ander deel van het meer om de zonsondergang te bekijken. (Op dit punt denk ik meer aan mijn rommelende maag dan aan de zon.)
Het avondeten bestaat uit verse curry massaman, vers fruit, en vers gevangen tilapia. De beste vis die ik ooit al heb gegeten, recht uit het meer opgevist door de bewoners van het park. Helaas krijgen we er maar drie per tafel. Op het moment dat er enkel nog vissengraten liggen, zie ik dat de enige oudere man die meedoet aan onze tour rustig blijft doorknabbelen. Stukje bij beetje vindt hij elke keer weer een nieuw stukje wit vlees. Ik kijk naar de vissengraat die het dichtst bij mij ligt en besluit de uitdaging aan te gaan. Kern van dit verhaal: ik kan nu een vis tot op de graat kaal eten, tot op het vissenvoorhoofd aan toe. Weer wat nieuws geleerd.
'S avonds drinken we nog een Chang wanneer het plots begint te storten. Dè perfecte gelegenheid om mijn talen bij te schaven met een koppeltje uit Argentinië. Mijn Engels in ruil voor hun Spaans, goede deal. (Chuevos mucho! Avocado! Mi amiga!) Na een tijdje realiseer ik me dat ik aan tafel zit met drie ingenieurs, twee advocaten (ja, ik reken mezelf mee. Ik heb toch al getekend?) en drie geneeskundestudentes. Een goed moment om te beseffen hoe bevoorrecht ik ben om hier te mogen en kunnen zijn. Om 23 uur gaan de lampen uit, dus ik maak dat ik op tijd in bed lig. (Ik heb geen zin om in het donker in het water te vallen.) Ik glimlach bij het idee dat in een hostel verderop momenteel mijn was eindelijk nog eens wordt gedaan.
De volgende dag word ik wakker van een wekker om 06.00 's ochtends. Met een slaapkop wandel ik over het drijvende wandelpad om te zien waar dit geluid vandaan komt. Het komt uit de hut van de oudere man, en aan zijn gesnurk kan ik afleiden dat hij niet van plan is om die wekker binnen een korte tijd uit te zetten. Ik ga echt geen uur naar die wekker luisteren, dus ik doe mijn bikini aan en glij in een kayak het meer op. Ik ben de enige op het hele meer. De mist hangt over de heuvels, ondefinieerbare oerwoudgeluiden omringen me. Na twintig minuten zie ik in de verte mijn Argentijnse vrienden naar mij wijzen en een kayak pakken. Shit, niet meer alleen. Ik begin als een gek te roeien om mijn solitude terug te vinden, maar ze zijn sneller dan ik en halen me in. Ik besluit dan maar te vragen of ze een foto van me kunnen maken.
We ontbijten met pannekoeken en vers fruit en gaan vervolgens de longtailboat op. We bezoeken eerst nog een andere cave. De gids laat vallen dat we niet lang binnen kunnen blijven want "no oxygen". Christophe en ik kijken naar het gigantische gapende gat in de rotswand waardoor we de blauwe lucht kunnen zien en barsten in lachen uit. Een jongen uit de tour zegt: "Oh yes, I can feel it already" (We doen echt ons best om ons gezicht strak in de plooi te houden, maar het lukt niet echt en de tranen staan in mijn ogen.) Dan komen er nog 4 andere boten vol toeristen aan. Ik merk onderweg naar onze boot nog even op dat in de zuurstofberekening vast rekening werd gehouden met die overpopulatie in de grot.
De rest van de middag spenderen we bij een laguna, waar we lunchen met vers fruit en fried rice en lekker rondhangen. Christophe onderwijst me in de edele kunst van het keiketsen, dus ik leer zowaar twee dingen tijdens deze tour. (Christophe: "I loooove this tour.")
Vervolgens worden we weer naar onze hostel gebracht. Er valt verder niet veel te doen in het dorpje, dus we halen pizza, ijs, en nog meer pizza en hangen nog wat rond bij een riviertje.
Christophe grapt "We can do the tour again tomorrow?" , maar ik heb net besloten dat het tijd is om door te reizen naar Koh Tao om te leren duiken. Daarop boekt hij maar een vliegtuig naar Chiang Mai. Bij afscheid uit de hostel krijg ik een dikke knuffel van de eigenares. Ze roept "thank you for ewerythiing!" Shit, ik heb weer te veel uitgegeven.
Gisteren was het transportdag, want ik heb 8 uur gespendeerd aan reizen. 2 uur aan de bus, 3,5 uur aan de vervelende Thaise planning waardoor ik bij een ferrypoint moest wachten, en 2,5 uur in de ferryboot. Gelukkig kwam ik een interessant koppel tegen, een Franse hippie die net in India Holi festival was gaan vieren en met haar kleren nog onder de verf zat, en een Thaise tattooartist uit Bangkok. Ik heb me dus wel geamuseerd. Zelfs transportdagen zijn hier niet zo slecht. Christophe zou nu op een vervelend toontje zeggen: "Fayenne, it's not about the destination, it's about the journey." - en ik zou hem gelijk moeten geven.
Vandaag begin ik aan mijn eerste duikles op Koh Tao!
Chok dee,
Fayenne
