Bangkok
13 maart 2018 - Bangkok, Thailand
Beste lezer,
Bangkok is een stad waar iedereen een mening over heeft. Hate it or love it, zal ik maar zeggen. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zei, "oh, Bangkok, ochja, kweenie." Ik kan nu met vreugde aankondigen dat ik de eerste persoon ben die wel die mening, of dat totaal gebrek aan mening, is toegedaan!
Uit verhalen van anderen had ik afgeleid dat de hoofdstad een grote chaos was, waar de ladyboys over straat paraderen, de pingpongshows overal worden geadverteerd, de Thai massages allemaal een happy ending kennen en alles wordt gedaan wat god verboden heeft. Nu, die schimmige verhalen origineren allemaal in een bepaalde wijk in Bangkok die ik niet in mijn eentje wou bezoeken, en dus kan ik concluderen dat "the dark side of Bangkok" volledig aan mij voorbij is gegaan.
Wat blijft dan nog over van de (horror)verhalen die de ronde gaan? Chaos op straat, een totaal ontregeld openbaar vervoer, ziekmakend streetfood, oplichters en zakkenrollers. Op het moment dat ik de hostel voor het eerst verlaat ben ik op het ergste voorbereid. Ik moet toegeven dat het hele "de hostel verlaten en iets gaan doen" al een klein beetje een probleem was. Bangkok is zo groot dat ik niet kan beslissen waar ik moet beginnen. Ik overhoor een receptioniste die de weekendmarkt in Chanchunburi (of was het chitchatari?) aanraadt en besluit om daar maar naartoe te gaan. (Het is zondag, dus als ik er naartoe wil gaan moet ik wel vandaag gaan.) De receptioniste geeft me een briefje met een busnummer ("264 across Samsen 4") en de rest moet ik zelf maar uitzoeken. Gelukkig ben ik tegenwoordig zeer geoefend in kort en bondig om hulp vragen met een Thais accent, dus ik laat een paar mensen het briefje zien, wijs met grote gebaren naar Samsen 4, zeg Buuus, buuus, en word in een (meestal, maar niet altijd dezelfde) richting gewezen. Ik vind de bushalte, maar het enige dat ik kan lezen op het schema zijn de nummers, dus opnieuw moet ik om hulp vragen. Een Thaise vrouw roept ineens "In, In, In!" dus ik spring de bus in die op dat moment al weer bijna weg rijdt. Ik probeer "chanchunburi market" aan de conductrice uit te leggen maar ze spreekt geen Engels en blijkbaar ook geen namen. Op dat moment komt Noon tussen. Noon is een Thaïse leerkracht Engels die parttime tourgids is op de Chanchinburi weekend market. Ik denk niet dat ik het beter had kunnen treffen. We hebben een leuk gesprek, ze geeft me een plattegrond van de markt, we wisselen gegevens uit en ze duwt me praktisch uit de bus bij de juiste halte. Ik kom terecht in een doolhof van op elkaar gepropte kraampjes waarin ik dankbaar ben voor mijn uitstekende geheugen en richtingsgevoel. Gelukkig is er 1 grote reden waarom dit hele gegeven niet te overweldigend is: ik steek overal met kop en schouder bovenuit. Hetzelfde gegeven dat ik al meermaals heb vervloekt bij het passen van broeken hier, is nu mijn grootste troef. Halleluja, praise the lord, I'm Dutch.
Ik loop een paar uur rond op de enorme markt, zie een paar leuke dingen, besluit dat mijn rugzak niet groot genoeg is en koop dan maar wat overheerlijk streetfood (noodlesoup with porc balls, wat een uitvinding! Opnieuw: halleluja.) Overigens, de enige verhalen over voedselvergiftigig die ik al heb gehoord hier kwamen van resorts en westerse restaurants. De Thaï wéten wat ze koken, trust me. Terwijl ik erachter probeer te komen wat voor keukengerei gepast is voor soep met vast voedsel erin, krijg ik oogcontact met een Thaise vrouw die instant begint te giechelen. Opeens besef ik dat ik als westerling zwaar in de minderheid ben op deze plaats. Er zijn wel wat toeristen, maar het overgrote deel is Thaï. En ... Ze dragen allemaal een Hawaiian shirt met bloemen. Ik besluit, na even te hebben uitgerust in het aan de markt grenzende park, in te blenden met de locals en de mode over te nemen, dus ik koop ook een Hawaiian blouseje. Verder koop ik ook een nieuw haarelastiekje (afdingen op 15 baht -30 eurocent- is blijkbaar not done), een zalige verse fruitshake, en een niet nader te definiëren gerecht dat voort kwam uit het wijzen naar het verkeerde plaatje op het menu, maar dat heerlijk smaakt. Aan het eind van de dag vind ik de juiste bushalte èn de juiste bus, zie wat toeristen zitten, gok dat ze naar Khao San road gaan, en besluit mijn halte over te slaan en de toeristenstroom te volgen. Khao San road (letterlijk vertaald: plakkerige rijstweg) is namelijk 1 van dé toeristische attracties van Bangkok. (Wist je dat in het Engels het woord touristic niet bestaat? Ze zeggen 'touristy.' Mijn wereld daverde op zijn grondvesten toen ik erachter kwam dat ik al honderden keren dezelfde fout heb gemaakt.)
Anyway, mijn vermoeden blijkt juist te zijn en een paar minuten later bevind ik me in het hol van het massatoerisme dat Khao San is. Ik geniet wel van het contrast: neonlichten, bars die om ter luidste muziek draaien, livebandjes die Engels zingen maar geen Engels kennen, mooie Thaise meisjes in korte Chang jurkjes die mensen proberen binnen lokken in een club, advertenties "we dont ask for age!". Na een tijdje merk ik ook de verkopers op die rondlopen met satéspiezen vol schorpioenen, een bekende tourist trap. Ik loop een rondje op Khao San en besluit dan richting hostel te vertrekken. Een aangrenzende straat ziet er ook gezellig uit, dus ik maak nog een kleine omweg. Plots word ik op mijn schouder getikt. Daar staat Jeremiah, een opvallend grote Duitse jongen met gemillimeterd haar, een tanktop en een pet, die ik kort sprak tijdens mijn theorieles duiken. Ik ben al de hele dag alleen en ik kan me herinneren dat ik dacht dat hij veel slimmer was dan hij er uit zag, dus ik vraag of hij zin heeft in een Chang. Nee, want hij is gisteren al dronken geweest, dus hij bestelt een fruitshake en ik een thai tea. We spelen een paar potjes Jenga en bediscussiëren de geheime formule voor het slagen van een long distance relatie (hij blijkt wat ouder dan ik dacht, is ingenieur -zoals bijna elke jongen die ik hier ontmoet- en heeft een vriendin in Nieuw-Zeeland.) Na het derde potje hou ik het voor gezien. Eenmaal terug in de hostel skype ik nog tot diep in de nacht, want er zijn goeie computers mèt headset!
De volgende dag weet ik weer niet wat ik moet doen. Ik besluit eerst naar het treinstation te gaan om een ticket te boeken naar Chiang Mai. Dat blijkt al een hele onderneming, die mijn hele middag in beslag neemt. Ik loop daarna even door Chinatown, want dat grenst aan het station, maar ik voel me er onveilig, dus vlucht ik richting de rivier, hopend op rust. Het blijkt dat de hele kant van de rivier is volgebouwd, dus ik kan nergens rustig mijn magnum opeten. Ik neem dan maar de boot terug richting mijn hostel, en beland in een park waar ik een paar uur in het gras blijf liggen luisteren naar muziek. Vervolgens maak ik nog een omweggetje op zoek naar eten, eet per ongeluk een aangelengde curry op de hoek van Khao San en laat dan maar een henna tattoo zetten. Dan ga ik naar de hostel terug, leer mezelf naaien met een youtube tutorial, kijk 2 afleveringen tempation island en spreek af met een duits meisje om de dag erna een stadswandeling te doen.
Toen ik vanochtend wakker werd, besefte ik dat ik helemaal geen zin had om met iemand rekening te houden tijdens mijn laatste uurtjes Bangkok. Zo stil als ik kan pak ik mijn tas in en sluip ik naar buiten. Ik wandel in mijn eentje naar het koninklijk paleis van de emerald buddha, een heiligdom ter ere van koning Rama de achtste(?). Eindelijk, een echte toeristische attractie strictu sensu. Busladingen Chinese toeristen incluis. Het paleis is prachtig. In probeer me voor te stellen dat ik er alleen rondwandel, maar het is lastig. Rond 1 uur is het zo heet dat ik voel dat ik flauw ga vallen, dus ik hou het voor gezien en duik een 7!11 in, waar ik wel een halfuur voor het koelvak blijf staan. Vervolgens haal ik mijn rugzak op bij de hostel, koop een pad thai takeaway en neem de bus naar het treinstation zoals gisteren. En nu zit ik hier, in de wi-fi wagen van de nachttrein, onderweg naar Chiang Mai!
Om te concluderen: ik vond Bangkok niet geweldig, maar ook niet vreselijk. Ik ben niet per se blij het te verlaten, maar ik ben er ook niet rouwig om. Bangkok krijgt van mij een dikke vette WHATEVER.
Ben benieuwd naar het noorden van Thailand!
Slaaplekker vanuit de zweinstein expres,
Fah (Thaï for Sky)
Bangkok is een stad waar iedereen een mening over heeft. Hate it or love it, zal ik maar zeggen. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zei, "oh, Bangkok, ochja, kweenie." Ik kan nu met vreugde aankondigen dat ik de eerste persoon ben die wel die mening, of dat totaal gebrek aan mening, is toegedaan!
Uit verhalen van anderen had ik afgeleid dat de hoofdstad een grote chaos was, waar de ladyboys over straat paraderen, de pingpongshows overal worden geadverteerd, de Thai massages allemaal een happy ending kennen en alles wordt gedaan wat god verboden heeft. Nu, die schimmige verhalen origineren allemaal in een bepaalde wijk in Bangkok die ik niet in mijn eentje wou bezoeken, en dus kan ik concluderen dat "the dark side of Bangkok" volledig aan mij voorbij is gegaan.
Wat blijft dan nog over van de (horror)verhalen die de ronde gaan? Chaos op straat, een totaal ontregeld openbaar vervoer, ziekmakend streetfood, oplichters en zakkenrollers. Op het moment dat ik de hostel voor het eerst verlaat ben ik op het ergste voorbereid. Ik moet toegeven dat het hele "de hostel verlaten en iets gaan doen" al een klein beetje een probleem was. Bangkok is zo groot dat ik niet kan beslissen waar ik moet beginnen. Ik overhoor een receptioniste die de weekendmarkt in Chanchunburi (of was het chitchatari?) aanraadt en besluit om daar maar naartoe te gaan. (Het is zondag, dus als ik er naartoe wil gaan moet ik wel vandaag gaan.) De receptioniste geeft me een briefje met een busnummer ("264 across Samsen 4") en de rest moet ik zelf maar uitzoeken. Gelukkig ben ik tegenwoordig zeer geoefend in kort en bondig om hulp vragen met een Thais accent, dus ik laat een paar mensen het briefje zien, wijs met grote gebaren naar Samsen 4, zeg Buuus, buuus, en word in een (meestal, maar niet altijd dezelfde) richting gewezen. Ik vind de bushalte, maar het enige dat ik kan lezen op het schema zijn de nummers, dus opnieuw moet ik om hulp vragen. Een Thaise vrouw roept ineens "In, In, In!" dus ik spring de bus in die op dat moment al weer bijna weg rijdt. Ik probeer "chanchunburi market" aan de conductrice uit te leggen maar ze spreekt geen Engels en blijkbaar ook geen namen. Op dat moment komt Noon tussen. Noon is een Thaïse leerkracht Engels die parttime tourgids is op de Chanchinburi weekend market. Ik denk niet dat ik het beter had kunnen treffen. We hebben een leuk gesprek, ze geeft me een plattegrond van de markt, we wisselen gegevens uit en ze duwt me praktisch uit de bus bij de juiste halte. Ik kom terecht in een doolhof van op elkaar gepropte kraampjes waarin ik dankbaar ben voor mijn uitstekende geheugen en richtingsgevoel. Gelukkig is er 1 grote reden waarom dit hele gegeven niet te overweldigend is: ik steek overal met kop en schouder bovenuit. Hetzelfde gegeven dat ik al meermaals heb vervloekt bij het passen van broeken hier, is nu mijn grootste troef. Halleluja, praise the lord, I'm Dutch.
Ik loop een paar uur rond op de enorme markt, zie een paar leuke dingen, besluit dat mijn rugzak niet groot genoeg is en koop dan maar wat overheerlijk streetfood (noodlesoup with porc balls, wat een uitvinding! Opnieuw: halleluja.) Overigens, de enige verhalen over voedselvergiftigig die ik al heb gehoord hier kwamen van resorts en westerse restaurants. De Thaï wéten wat ze koken, trust me. Terwijl ik erachter probeer te komen wat voor keukengerei gepast is voor soep met vast voedsel erin, krijg ik oogcontact met een Thaise vrouw die instant begint te giechelen. Opeens besef ik dat ik als westerling zwaar in de minderheid ben op deze plaats. Er zijn wel wat toeristen, maar het overgrote deel is Thaï. En ... Ze dragen allemaal een Hawaiian shirt met bloemen. Ik besluit, na even te hebben uitgerust in het aan de markt grenzende park, in te blenden met de locals en de mode over te nemen, dus ik koop ook een Hawaiian blouseje. Verder koop ik ook een nieuw haarelastiekje (afdingen op 15 baht -30 eurocent- is blijkbaar not done), een zalige verse fruitshake, en een niet nader te definiëren gerecht dat voort kwam uit het wijzen naar het verkeerde plaatje op het menu, maar dat heerlijk smaakt. Aan het eind van de dag vind ik de juiste bushalte èn de juiste bus, zie wat toeristen zitten, gok dat ze naar Khao San road gaan, en besluit mijn halte over te slaan en de toeristenstroom te volgen. Khao San road (letterlijk vertaald: plakkerige rijstweg) is namelijk 1 van dé toeristische attracties van Bangkok. (Wist je dat in het Engels het woord touristic niet bestaat? Ze zeggen 'touristy.' Mijn wereld daverde op zijn grondvesten toen ik erachter kwam dat ik al honderden keren dezelfde fout heb gemaakt.)
Anyway, mijn vermoeden blijkt juist te zijn en een paar minuten later bevind ik me in het hol van het massatoerisme dat Khao San is. Ik geniet wel van het contrast: neonlichten, bars die om ter luidste muziek draaien, livebandjes die Engels zingen maar geen Engels kennen, mooie Thaise meisjes in korte Chang jurkjes die mensen proberen binnen lokken in een club, advertenties "we dont ask for age!". Na een tijdje merk ik ook de verkopers op die rondlopen met satéspiezen vol schorpioenen, een bekende tourist trap. Ik loop een rondje op Khao San en besluit dan richting hostel te vertrekken. Een aangrenzende straat ziet er ook gezellig uit, dus ik maak nog een kleine omweg. Plots word ik op mijn schouder getikt. Daar staat Jeremiah, een opvallend grote Duitse jongen met gemillimeterd haar, een tanktop en een pet, die ik kort sprak tijdens mijn theorieles duiken. Ik ben al de hele dag alleen en ik kan me herinneren dat ik dacht dat hij veel slimmer was dan hij er uit zag, dus ik vraag of hij zin heeft in een Chang. Nee, want hij is gisteren al dronken geweest, dus hij bestelt een fruitshake en ik een thai tea. We spelen een paar potjes Jenga en bediscussiëren de geheime formule voor het slagen van een long distance relatie (hij blijkt wat ouder dan ik dacht, is ingenieur -zoals bijna elke jongen die ik hier ontmoet- en heeft een vriendin in Nieuw-Zeeland.) Na het derde potje hou ik het voor gezien. Eenmaal terug in de hostel skype ik nog tot diep in de nacht, want er zijn goeie computers mèt headset!
De volgende dag weet ik weer niet wat ik moet doen. Ik besluit eerst naar het treinstation te gaan om een ticket te boeken naar Chiang Mai. Dat blijkt al een hele onderneming, die mijn hele middag in beslag neemt. Ik loop daarna even door Chinatown, want dat grenst aan het station, maar ik voel me er onveilig, dus vlucht ik richting de rivier, hopend op rust. Het blijkt dat de hele kant van de rivier is volgebouwd, dus ik kan nergens rustig mijn magnum opeten. Ik neem dan maar de boot terug richting mijn hostel, en beland in een park waar ik een paar uur in het gras blijf liggen luisteren naar muziek. Vervolgens maak ik nog een omweggetje op zoek naar eten, eet per ongeluk een aangelengde curry op de hoek van Khao San en laat dan maar een henna tattoo zetten. Dan ga ik naar de hostel terug, leer mezelf naaien met een youtube tutorial, kijk 2 afleveringen tempation island en spreek af met een duits meisje om de dag erna een stadswandeling te doen.
Toen ik vanochtend wakker werd, besefte ik dat ik helemaal geen zin had om met iemand rekening te houden tijdens mijn laatste uurtjes Bangkok. Zo stil als ik kan pak ik mijn tas in en sluip ik naar buiten. Ik wandel in mijn eentje naar het koninklijk paleis van de emerald buddha, een heiligdom ter ere van koning Rama de achtste(?). Eindelijk, een echte toeristische attractie strictu sensu. Busladingen Chinese toeristen incluis. Het paleis is prachtig. In probeer me voor te stellen dat ik er alleen rondwandel, maar het is lastig. Rond 1 uur is het zo heet dat ik voel dat ik flauw ga vallen, dus ik hou het voor gezien en duik een 7!11 in, waar ik wel een halfuur voor het koelvak blijf staan. Vervolgens haal ik mijn rugzak op bij de hostel, koop een pad thai takeaway en neem de bus naar het treinstation zoals gisteren. En nu zit ik hier, in de wi-fi wagen van de nachttrein, onderweg naar Chiang Mai!
Om te concluderen: ik vond Bangkok niet geweldig, maar ook niet vreselijk. Ik ben niet per se blij het te verlaten, maar ik ben er ook niet rouwig om. Bangkok krijgt van mij een dikke vette WHATEVER.
Ben benieuwd naar het noorden van Thailand!
Slaaplekker vanuit de zweinstein expres,
Fah (Thaï for Sky)
liefs Joyce