Koh Ngai
27 februari 2018 - Koh ngai, Thailand
Beste lezer,
Samen met Stefan kom ik aan in Koh Ngai, het kleinste maar meest paradijselijke eiland dat ik tot nu toe heb bezocht. Het eiland bestaat eigenlijk uit een groot strand, een klein strand, en jungle. Onze hostel bevindt zich dan ook recht op het grote strand. Er is geen weg, je komt er per longtailboat of te voet over een junglepad. We doen goedkoop en kiezen voor het junglepad waar Stefan zijn teennagel bijna verliest (maar het scheelt toch twee euro.)
De dorm bestaat uit een optreksel van 4 muren, er is amper sprake van een dak en een vloer valt helemaal nergens te vinden. Er is amper electriciteit, geen wasbak en geen lamp. Als je opstaat zet je je voeten op het zand, en na ongeveer 5 meter wandelen kun je genieten van de zonsopgang boven de zee. We installeren ons en gaan even apart een kleine verkenning doen van de omgeving. (Daarmee bedoel ik: Stefan gaat verkennen, en ik val in slaap op het strand.) Op het hele strand zijn resorts te vinden, en er zijn geen andere eetgelegenheden dan deze resorts. 'S avonds gaan we uit eten bij een chique resort. We zijn in een luxe bui en bestellen elk twee piña colada's. We schrikken als we de rekening van onze uitspatting krijgen. 37 euro voor vier cocktails, water en twee hoofdgerechten! Zo duur hebben we het nog nooit gezien. We lopen terug naar huis en gaan vroeg naar bed, want er valt niks te beleven hier 's avonds. Onderweg komen we een aangespoelde kogelvis tegen.
De volgende dag huur ik snorkels en flippers. We wandelen naar het einde van het grote strand en beginnen de snorkeltocht. We zien prachtige regenboogkleurige vissen, enorme zeeëgels (mijn grootste aardsvijand), een mureen (die slechte sliddervissen die de hulpjes van de heks zijn in De Kleine Zeemeermin) en blauwe en roze gestippelde anemonen die dichtklappen zodra je in de buurt komt. Na het snorkelen gaan we heerlijk uit lunchen. Opa Steef, zoals ik Stefan ondertussen heb omgedoopt, trakteert (enigszins geforceerd) op ijsjes. Daarna nemen we het junglepad om de andere kant van het eiland te verkennen. We moeten daarvoor klimmen en klauteren langs een waar spinnenparcours: overal rond ons hangen webben met spinnen van 20 tot 30 cm in de lengte. We komen relatief ongeschonden op het kleine strand aan. We claimen een geimproviseerd strandpaviljoen, ik knuffel een lieve zwerfhond, Stefan gaat snorkelen en ik ga op krabbenzoektocht. We zien een leguaan die zeker een meter lang is, en een soort toekanachtige vogel.
Net voor het donker wordt keren we terug naar de hostel. We kopen changbier en zetten ons op het strand om de zonsondergang te checken. "Hey Fa, dit is wel heel romantisch allemaal he." -" Ahu." "Maar dit wordt toch niks he? Ik ben veel te oud voor jou en jij veel te jong voor mij toch?" - Ik knik. "Mooi." We praten nog wat over relaties (het blijkt dat we een soort gemeenschappelijke deler in het verleden hebben), gaan uit eten en weer op tijd naar bed. 'S avonds droom ik over enorme insecten die mijn bed proberen binnen te dringen en voel ik me niet zo lekker. Ook Stefan is misselijk. De volgende dag doen we niet veel, we voelen ons allebei niet top. 'S avonds krijg ik het ineens heel koud. Ik lig in de hangmat met een lange jurk, dikke trui en fleecedeken te rillen bij 32 graden. De evidente conclusie: koorts, waarschijnlijk door te veel zon en iets verkeerds te eten. Makes sense. Ik word gelukkig goed verzorgd. Stefan brengt me chips en cola en de andere meiden die net in de hostel zijn aangekomen hebben een thermometer, ibuprofen, paracetamol en O.R.S. Op een gegeven moment voel ik me zelfs goed genoeg om mee uit eten te gaan, maar ik hou het bij droge rijst en kippensoep.
Momenteel zit ik op de boot naar Krabi een beetje te rillen. Ik heb het voor elkaar gekregen om toast te eten en yoghurt, dus de situatie is al beter dan gisteren (maar nog steeds niet ideaal.) Stefan is onderweg naar Maleisië om zijn visum te verlengen, de andere meisjes naar Kho Phi Phi en Koh Phangan (die hadden duidelijk een bepaald reisdoel voor ogen.)
Ik hou je op de hoogte!
Sawadee-kaah,
Fayenne
Samen met Stefan kom ik aan in Koh Ngai, het kleinste maar meest paradijselijke eiland dat ik tot nu toe heb bezocht. Het eiland bestaat eigenlijk uit een groot strand, een klein strand, en jungle. Onze hostel bevindt zich dan ook recht op het grote strand. Er is geen weg, je komt er per longtailboat of te voet over een junglepad. We doen goedkoop en kiezen voor het junglepad waar Stefan zijn teennagel bijna verliest (maar het scheelt toch twee euro.)
De dorm bestaat uit een optreksel van 4 muren, er is amper sprake van een dak en een vloer valt helemaal nergens te vinden. Er is amper electriciteit, geen wasbak en geen lamp. Als je opstaat zet je je voeten op het zand, en na ongeveer 5 meter wandelen kun je genieten van de zonsopgang boven de zee. We installeren ons en gaan even apart een kleine verkenning doen van de omgeving. (Daarmee bedoel ik: Stefan gaat verkennen, en ik val in slaap op het strand.) Op het hele strand zijn resorts te vinden, en er zijn geen andere eetgelegenheden dan deze resorts. 'S avonds gaan we uit eten bij een chique resort. We zijn in een luxe bui en bestellen elk twee piña colada's. We schrikken als we de rekening van onze uitspatting krijgen. 37 euro voor vier cocktails, water en twee hoofdgerechten! Zo duur hebben we het nog nooit gezien. We lopen terug naar huis en gaan vroeg naar bed, want er valt niks te beleven hier 's avonds. Onderweg komen we een aangespoelde kogelvis tegen.
De volgende dag huur ik snorkels en flippers. We wandelen naar het einde van het grote strand en beginnen de snorkeltocht. We zien prachtige regenboogkleurige vissen, enorme zeeëgels (mijn grootste aardsvijand), een mureen (die slechte sliddervissen die de hulpjes van de heks zijn in De Kleine Zeemeermin) en blauwe en roze gestippelde anemonen die dichtklappen zodra je in de buurt komt. Na het snorkelen gaan we heerlijk uit lunchen. Opa Steef, zoals ik Stefan ondertussen heb omgedoopt, trakteert (enigszins geforceerd) op ijsjes. Daarna nemen we het junglepad om de andere kant van het eiland te verkennen. We moeten daarvoor klimmen en klauteren langs een waar spinnenparcours: overal rond ons hangen webben met spinnen van 20 tot 30 cm in de lengte. We komen relatief ongeschonden op het kleine strand aan. We claimen een geimproviseerd strandpaviljoen, ik knuffel een lieve zwerfhond, Stefan gaat snorkelen en ik ga op krabbenzoektocht. We zien een leguaan die zeker een meter lang is, en een soort toekanachtige vogel.
Net voor het donker wordt keren we terug naar de hostel. We kopen changbier en zetten ons op het strand om de zonsondergang te checken. "Hey Fa, dit is wel heel romantisch allemaal he." -" Ahu." "Maar dit wordt toch niks he? Ik ben veel te oud voor jou en jij veel te jong voor mij toch?" - Ik knik. "Mooi." We praten nog wat over relaties (het blijkt dat we een soort gemeenschappelijke deler in het verleden hebben), gaan uit eten en weer op tijd naar bed. 'S avonds droom ik over enorme insecten die mijn bed proberen binnen te dringen en voel ik me niet zo lekker. Ook Stefan is misselijk. De volgende dag doen we niet veel, we voelen ons allebei niet top. 'S avonds krijg ik het ineens heel koud. Ik lig in de hangmat met een lange jurk, dikke trui en fleecedeken te rillen bij 32 graden. De evidente conclusie: koorts, waarschijnlijk door te veel zon en iets verkeerds te eten. Makes sense. Ik word gelukkig goed verzorgd. Stefan brengt me chips en cola en de andere meiden die net in de hostel zijn aangekomen hebben een thermometer, ibuprofen, paracetamol en O.R.S. Op een gegeven moment voel ik me zelfs goed genoeg om mee uit eten te gaan, maar ik hou het bij droge rijst en kippensoep.
Momenteel zit ik op de boot naar Krabi een beetje te rillen. Ik heb het voor elkaar gekregen om toast te eten en yoghurt, dus de situatie is al beter dan gisteren (maar nog steeds niet ideaal.) Stefan is onderweg naar Maleisië om zijn visum te verlengen, de andere meisjes naar Kho Phi Phi en Koh Phangan (die hadden duidelijk een bepaald reisdoel voor ogen.)
Ik hou je op de hoogte!
Sawadee-kaah,
Fayenne
