Koh Lipe

Beste lezer,

Na mijn vorige blog en het afscheid van mijn Canamerikaanse vrienden besloot ik dat het tijd was voor een ultieme Fadag. Mijn laatste dag op Koh Lanta zou in het teken staan van wat ík wilde doen. Ik begon de Fadag met een bezoekje aan het plaatselijke dierenasiel. Het Lanta Animal Welfare Center verzorgt de vele straatkatten en -honden die niet in staat zijn om op straat te blijven leven. Ik kreeg een volledige tour door het asiel, van de dierenkliniek tot de hokken. Het hoogtepunt was echter Kitty City, waar je tussen alle slapende en spelende katjes kon genieten van een ijskoffie en een wrap.

Na mijn bezoekje scooterde ik verder naar een crab farm. Ik had een van de vorige dagen een bord zien staan en was nieuwsgierig geworden: hoe ziet een krabbenboerderij eruit? Ook mijn lang-verloren-maar-gisteren-hervonden krabbenfascinatie werd gevoed door het idee van krabbenkwekerijen. Ik reed het pad af en vond... Een vijver. Een vijver gevuld met bakjes. Bakjes vol krabben die met hun scharen wanhopig naar een uitweg tastten. Ik heb even toegekeken, maar kon het niet lang volhouden. Even dacht ik eraan om de bakjes allemaal te openen (prison break crab edition) maar de ratio kwam al gauw terug, en ik ben vertrokken.

Vervolgens ben ik richting Old Town gereden, waar ik een beetje heb gewinkeld. (Mijn manier om de krabbenemoties weg te drukken?) Ik heb na twee weken strandvakantie (!) eindelijk teenslippers gekocht. Ook een potje pure kokosolie en een hippiebroek mochten niet ontbreken als souvenirs aan de ultieme Koh Lanta-escape from reality. Alleen een comfortabel zittende bikini ontbreekt nog om mijn eilandkit te vervolledigen.

Volgende punt op de agenda: het national park in het zuidelijkste puntje van het eiland. Ik zag op maps.me (hèt hulpje van elke reiziger in Azië en omstreken) dat er een hikingpad dwars door het national park loopt. Ik miste deze weken de wandelingen die ik thuis normaal doe, dus ik besloot deze kans te grijpen. Het bleek om een junglepad te gaan waarvoor werd gewaarschuwd dat je er 2 uur over zou doen. Ik bereidde me mentaal voor, checkte mijn water-en bananenvoorraad en begon vol goede moed, die ik na 5 minuten steile trappen alweer bijna liet vallen. Maar ik herpakte me en wandelde aan een stevig tempo verder, langs sugerpalms, termietenhopen, puffende Britten, aapjes, bezwete voorhoofden. En toen... Was ik er. Wat? Ik stond na iets langer dan een halfuur alweer op de betonnen weg. Ik keek naar de weg, de stand van de zon, en maakte een flitsbeslissing: nog een keer! Een draai van 180 graden en recht de jungle weer in zorgde voor verbaasde gezichten bij de bezweette gezichten van eerder vermelde Britten, maar dat maakte de ervaring alleen maar leuker. Na mijn vermoeiende tocht nog even een duik in de zee en ik kon met een goed gevoel naar huis (hostel) terugkeren.

Na een diner in mijn favoriete strandbar -fishfingers met tartaarsaus, want ik kan geen rode curry meer zien- zet ik me weer op het strand om naar de krabben te kijken. Ze zijn er vandaag niet. Wel spoelt er af en toe lichtgevend plankton aan. Ik laat me achterover vallen en staar een paar minuten naar de sterren. Een vallende ster passeert. De electriciteit van de bars achter me valt uit. Een neiging die sterker is dan mezelf dwingt me het water in te gaan. Rondom me licht het plankton op en even bevind ik me in een droom. Dan word ik wakker en realiseer ik me verschrikt dat ik tot mijn dijen in pikzwart zeewater sta. Tijd om naar huis te gaan.

Vandaag heb ik de boot genomen naar Koh Lipe. Ik ga er niet te veel woorden aan vuil maken. De ferry was te laat, de vaart chaotisch en lang, het hostel is kil, de massa mensen valt niet te ontwijken en het eiland doet me denken aan Phi Phi. Ik heb maar drie keer oprecht gelachen vandaag, waarvan 1 keer op het moment dat ik een boot heb geboekt die me morgen weer weg zal voeren van dit eiland. (Het was alsof er 20 kilo van mijn schouders viel, dus ik vond het tijd voor een kokosijsje, en fuck it, mèt sprinkles.)

Benieuwd wat de morgen me brengt!
Aju paraplu