Inle Lake

Onze eerste dag in Inle lake vliegt voorbij, terwijl we eigenlijk niets aan het doen zijn. We zijn de enige gasten in de Hardwood Lodge, wat ervoor zorgt dat we lekker veel privacy en tijd hebben om allerlei administratieve zaken en plannen uit te werken. We halen heerlijke rambutan op de markt, gaan heerlijk uit eten (de lokale tofu wordt gemaakt van chickpea, wat een culinair hoogtepunt in Myanmar oplevert) voor weinig geld, lopen een rondje door het stadje, versturen wat postkaartjes, gaan opnieuw heerlijk en goedkoop uit eten, wassen onze kleren en gaan vroeg naar bed. Niet alle dagen moeten even spectaculair zijn en zeker niet als je aan het herstellen bent van een tweedaagse trektocht. 

De tweede dag in Inle gaan we echter wel van de omgeving genieten. We huren fietsen en trekken erop uit. Het is heerlijk om weer in de natuur te zijn. De omgeving is prachtig en het is de perfecte weg om te fietsen: lichtjes glooiend en met weinig verkeer. De eerste stop die we maken zijn de lokale hotsprings. Het is echter veel te warm om er daadwerkelijk in te gaan, dus we gaan nq een korte pauze snel verder. We moeten het meer oversteken via een veerbootje, waar we de fietsen in leggen. Onderweg zien we vissers die de typische Inle-visserstechniek toepassen. Ze slaan op het water met hun roeispanen, om de vissen te doen schrikken en in hun netten te loodsen. Vervolgens halen ze de netten binnen terwil ze op een been balanceren. Het andere been gebruiken ze om de roeispaan vast te houden en te sturen. Als we aan de overkant van het meer aankomen is het snacktijd, en we halen de lychees boven die we in het dorpje op de markt hebben gekocht voor we vertrokken. Nadat we al een lychee of 8 hebben gegeten ziet Thea ineens dat ze met witte wormpjes zijn besmet. Heel smerig. Thea en ik hebben ondertussen echter zulke lage hygienestandaarden dat we besluiten de rest van de lychees gewoon verder te eten, de wormen ontwijkend. We hebben toch al zo veel besmette lychees helemaal opgegeten dat de kans dat we wormen hebben gegeten enorm is. Nadien vinden we gelukkig op het internet dat het niet echt gevaarlijk was.Na de lychees rijden we over de houten brug verder, om vervolgens te stoppen bij een restaurantje waar ze fruitshakes verkopen, en waar rugzakken, fietsen en koffiemokken als muurdecratie dienen. Daarna gaan we verder naar de wijngaard verderop. We willen een winetasting doen; een uber decadentie voor backpackers. Naar verluidt is de wijn " niet zo interessant als je aan Westerse wijnen gewend bent, maar als je al langere tijd in Azie aan het backpacken bent kan het wel leuk zijn." Het blijkt dat Thea en ik nog niet lang genoeg aan het backpacken zijn, want de wijnen zijn ofwel uberzoet, ofwel uberbitter. Ik moet zeggen dat de lychees met wormen lekkerder smaakten. De prachtige zonsondergang over de met kleurige bloemen bedekte heuvels maakt echter veel goed. 

Helaas moet ik hier een klein vervelend detail vermelden: het feit dat we Bart tegenkomen in de wijngaard. Ik had al enigszins rekening gehouden met de mogelijkheid dat we hem hier zouden tegenkomen. Hij kwam immers vanmiddag aan met de bus na zijn trektocht, en om dan direct op de bezienswaardigheden-toer te gaan past direct in zijn straatje "als ik er ben, wil ik niets missen." En laat deze wijngaard nu de enige avondactiviteit zijn die er hier te beleven valt. Hij draagt zelfs nog het smerige t-shirt vol zweet en stof dat hij tijdens zijn trektocht ook aan had. Thea kan niet geloven dat Bart hier is. Hij begint ook direct een saaie monoloog over hoeveel hij heeft betaald om x en y te doen. Binnen 1 minuut weten T. en ik weer heel goed waarom we hem wouden dumpen. Wanneer we de rekening betalen merken we ineens dat Bart de rekening in zijn voordeel split. Een kaasplankje van 4000? Dat is dan 1500 voor mij en Thea. Ik merk het, en betaal het, (het is tenslotte maar 30 cent), en vervolgens maken we ons snel uit de voeten. Eindelijk heb ik een reden om Bart niet alleen vervelend te vinden, maar ook om hem actief en zonder schuldgevoel te ontwijken. Voor dit accident had hij iets puppy-achtigs over zich heen. Nu vind ik hem gewoon een autist die ons probeert op te lichten. Thea voelt zich precies hetzelfde: het is tijd om voor eens en voor goed afscheid te nemen van Bart. 

Tijdens het avondeten zien we hem nog, maar we weten hem redelijk makkelijk af te schudden. De volgende dag pakken we 's ochtends vroeg een minibus naar Bagan.