Battambang

"Fayennah, is that you? I just sent you an e-mail. I was getting worried about you." - zegt Olly, de eigenaar van mijn nieuwe hostel in Battambang. Olly is een Brit die getrouwd is met een Thaïse en daarna zijn eigen hostel heeft geopend in Cambodja. Ze hebben samen een schattig kindje dat de hele dag door de hostel loopt te banjeren. Het is de leukste hostel waar ik tot nu toe ben geweest: elke soloreiziger heeft zijn eigen kamertje, volledig voor zichzelf. Een best zeldzaam verschijnsel in de backpackerswereld. Er is lekker veel privacy, maar ook een hele gezellige gemeenschappelijke ruimte en bar. Ik voel me direct helemaal op mijn gemak in de hostel. Daarbij lijk ik geluk te hebben, want op de boekenplank vind ik Jurassic Park. Je moet weten: elke hostel heeft zowat een boekexchange, maar goede boeken zijn er niet vaak. Na mijn bizarre busrit is een goed boek en een lekker dutje op mijn eigen kamer precies wat ik nodig heb.

'S avonds ligt de busrit alweer lang achter me. Er is livemuziek in de bar. Een gitarist jamt een beetje, Olly doet een solo. Een paar mensen die duidelijk vaker zingen springen ook het podium op, en op de djembé wordt ook geimproviseerd. Het is super gezellig, en ik zing iets te uitbundig mee. Op een gegeven moment vraagt een vrouw of ik ook niet graag een nummertje wil zingen. Ik word rood, stamel "I would love to but I don't know if anybody else is gonna like that." Tijdens de pauze komt ze opnieuw naar me toe en stelt voor om samen te zingen. Opnieuw verzin ik een smoesje. Daarna blijft een ongemakkelijk gevoel me achtervolgen: als ik dit nu niet doe, kan ik het misschien nooit meer doen. Ik wist dat ik spijt zou hebben als ik het niet zou doen. De gitarist komt naar me toe:"I heard you want to do a song"- Ik zeg yes. Uit een lijst kan ik een liedje kiezen dat ik ken. De nummers zijn niet mijn favorieten, maar ik kies Fast Car van Tracy Chaplin. "Alright, I will call you on stage after the Russian guy." De volgende minuten bestudeer ik fanatiek de tekst van Fast Car. De adrenaline stroomt door mijn lichaam. Het is best druk in de bar, ik denk dat er gerust 30 man zit. Ik heb nog nooit met een gitarist gezongen; laat staan op een podium, door een microfoon. De minuten vliegen voorbij en ik kan me nergens op focussen. Dan is de Rus klaar met zijn ukelelesolo, en mijn voeten transporteren me naar het podium. Na een beetje onhandig gecoördineer met de gitarist begint hij te spelen. Ik hoef niet na te denken, ik volg de muziek en begin te zingen. "You got a fast car..." Ik zie hoofden in het publiek draaien. "See my old man's got a problem" De vrouw die me aanmoedigde begint te cheeren. Ik krijg meer zelfvertrouwen. "So I quit school that's what I did" Een man klimt op het podium en begint te trommelen. Ik voel me met de seconde meer op mijn gemak. "Finally see what it means to be living" Het refrein moet beginnen. Even ben ik verdwaald in de akkoorden, maar de gitarist mompelt mee en ik pik weer op. "I remember when we were driving, driving in your car" Ik hoor mijn eigen stem door de microfoon, wat opvallend natuurlijk aanvoelt. Ik kan mijn toonhoogte makkelijk aanpassen. Mensen in het publiek maken oogcontact, maar ik voel me relaxed en kan er zelfs een beetje mee spelen. "Leave tonight or live and die this way." Applaus van het publiek. De gitarist lacht "They love you. Wanna do another one? Oasis you said?" Hij zet Don't look back in anger in. Een van mijn lievelingsnummers; ik begin automatisch te zingen. Alle zenuwen zijn verdwenen. Een man in het publiek zingt elk woord mee. Hij roept "Yes!" Het nummer vliegt voorbij, en opnieuw gaat het publiek los. De gitarist vraagt of ik er nog eentje wil doen. Natuurlijk! We beginnen aan Californication van de Peppers. Opnieuw een van die heerlijke klassiekers. Het halve cafe zit mee te zingen. Ik heb me al een hele tijd niet meer zo goed gevoeld. Bij de laatste noot krijg ik een staande ovatie. In extase ga ik terug naar mijn stoel. De zingende man geeft me een pint. Hij zegt "Thank you!" Ik voel me zalig. 

De volgende dag zit ik nog steeds in mijn roes. Ik lees een beetje in mijn boek en breng mijn kapotte hippiebroek naar de kleermaker in de overdekte markt. Gisteren heb ik een meisje ontmoet in de hostel waarmee ik vandaag een scooter huur om naar de bambootrain te gaan, en om de grotten te verkennen. De bambootrain zou dé attractie van Battambang zijn, maar die valt nogal tegen, We willen dan maar een rondje gaan lopen in de omgeving, maar dat mag niet want er zouden nog mijnen kunnen liggen. We besluiten dan maar door te rijden naar de grotten, ook al komen de vleermuizen pas naar buiten om 18 uur. We rijden over de meest stoffige weg waar ik al ben geweest en zitten helemaal onder de bruine vegen. Om de tijd te doden bezoeken we een tempel en halen we een zalige jackfruitshake. Daarna gaan we de heuvel verkennen. We komen uit bij de Killing Cave, een grot waar de Khmer Rouge dertig jaar geleden hoogopgeleiden executeerde. Daarna lopen we naar de top van de heuvel, waar een prachtige tempel wordt bewoond door een flinke familie apen. Om 18 uur gaan we naar beneden, waar we ons zetten in een van de vele cafeetjes. Uit een grote gapende opening hoger op de heuvel komt geshriek. Op het moment dat de zon onder gaat, begint een eindeloze stroom vleermuizen uit het gat te komen. Ze vormen zowaar een golf door de lucht, Het is magisch, en het blijft minstens 40 minuten door gaan. Op een gegeven moment besluit ik dat het donker genoeg is, en we vertrekken. Ik moet immers nog een dik halfuur scooteren met iemand achterop. Eenmaal terug in de hostel gaan we uit eten in een soort van Hot pot restaurant: er wordt een pan op tafel gezet waar je naar eigen behoefte vlees en groenten in kunt gooien. Best leuk. Daarna ga ik terug naar mijn kamer met Jurassic Park. 

De volgende dag word ik wakker met Jurassic Park. Overdag bezoek ik een crocodilefarm. De reptielen doen me denken aan het boek dat ik aan het lezen ben, en ik vind het zalig om ze te bestuderen. De eigenaar van de boerderij laat me tegen een entreeprijs van 2 dollar even de vele dieren zien. Daarbij mag ik een 1jarige krokodil vasthouden. Hij spreekt geen Engels, en ik heb zo veel vragen. Hoe transporteer je een krokodil? Hoe slacht je een krokodil? Is er ooit al een ongeval gebeurt met een krokodil? Hoe bepaal je welke dieren je jong slacht en welke je ouder laat worden? Hoe oud is de oudste krokodil? Op een a4tje lees ik dat de dieren bestemd zijn voor soep, lederwaren en dierentuinen. Ze kosten tussen de 15 en de 20 dollar. Ik neem aan dat het dan gaat om de jongere exemplaren. Aangezien ik niet veel uitleg krijg, vraag ik of het goed is als ik even bij de hokken ga zitten. Vanaf mijn verhoging heb ik een prachtig zicht op een stuk of 200 krokodillen. Na anderhalf uur krokokijken kan ik de volgende conclusies trekken:

- krokodillen zijn agressiever dan alligators

- krokodillen hebben er geen problemen mee in hun eigen plas te liggen, maar bij hun poep trekken ze de grens en verplaatsen ze een centimeter of 20.

- krokodillen wandelen gemiddeld niet veel meer dan 4 stappen voor ze weer in elkaar zakken.

- krokodillen wisselen zonnebaden af met zwemmen, 

- krokodillen laten schattige bubbelscheetjes.

- krokodillen kunnen hun keel afsluiten zodat als ze met hun bek open op prooi liggen te wachten ze niet uitdrogen.

- krokodillen hebben oogleden aan de zijkant van hun oog. Waarschijnlijk om onder water goed te kunnen kijken.

- krokodillen in heat maken een soort mating geluid, 

- krokodillen hebben sex in het water. De vrijpartij bestaat uit een of twee hele langzame stoten voor het vrouwtje vlucht, 

- krokodillen zijn fucking cool en lijken op dinosaurussen. 

Blij met mijn conclusies ga ik terug naar de hostel. Eenmaal daar boek ik mijn vlucht naar Myanmar. Ik heb het gehad met dit deel van Azië, dus ik ga niet meer naar Laos. Ik heb zin in iets helemaal anders. Daarna duik ik weer in Jurassic Park. De textuur van de babykrokodillenhuid nog in mijn vingers zorgt voor een extra dimensie. Ik wil verdwijnen in het boek, maar ik word constant gestoord. De stroom valt uit, dus ik lees met een kaars. Een hele vervelende jongen probeert me te versieren. Een kind pakt mijn boek af. Een Cambodjaan wil zijn Nederlands oefenen. Ik stuur iedereen weg behalve de Cambodjaan. Hij legt me in gebroken Engels het een en ander uit over de Boeddhistsiche gewoonte van het 'zielenhuisje'; de geesten van de genocide die nog steeds rondspoken op het platteland; de reisrestricties voor Cambodjanen en de dure prijs voor een paspoort; zijn vriend die in België woont; en zijn wens om te verhuizen. Ineens heb ik door waarom alle Cambodjanen zo schattig flirterig zijn: ze willen allemaal "omhoog" trouwen, en dit is hun langetermijnplan. Een blanke toeriste is de ultieme manier om zichzelf te verzekeren van een betere positie in een andere samenleving. Ik kan het ze niet kwalijk nemen; Cambodja is inderdaad een heel arm land, en de Cambodjanen zijn steeds heel respectvol. Het klinkt als een slim plan om met een blanke toeriste te trouwen. Maar niet met mij.

De volgende dag neem ik de bus naar Siem Reap. Ik wil Angkor Wat zien! 

Groetjes!