Bandar Seri Begawan

4 juni 2018 - Bandar Seri Begawan, Brunei

Ik bereid me voor op een lange dag: ik moet niet alleen vliegen van Mulu naar Miri, maar ook nog eens proberen een busticket te regelen zodat ik van Miri naar Brunei geraak. (Mijn creditcard deed het immers niet en op het moment dat ik een andere creditcard had geregeld viel het internet in Mulu uit.) 

Als ik op de luchthaven van Mulu aankom blijkt dat mijn vlucht twee uur vertraging heeft. Ik raak aan de praat met een familie expats - leerkrachten die in Brunei wonen en zie mijn kans schoon. Tegen het einde van het gesprek kan ik gratis met hen meerijden van Miri naar de hoofdstad van Brunei. En ze trakteren me ook nog eens op lunch! Na een tussenstop bij een drankenhandel in Miri kom ik er achter waarom ze het zo leuk vinden dat ik mee rijd: zo kunnen ze meer drank het land in meenemen. Brunei is immers een streng Islamitisch land en de import van alcohol wordt beperkt tot twee flessen wijn en 2 packs bier per volwassene. Ik vind het wel goed, het is een win-win. Ze zetten me rond een uur of 16 af bij de hostel. Net op tijd, want Andy (de hoteleigenaar) staat op het punt om een paar uur te sluiten om naar de Islamitische nightmarket te gaan die ter gelegenheid van de Ramadam elke dag wordt opgericht. Ik heb geluk en kan direct meerijden met hem en My, een Vietnamees-Amerikaanse. 

De volgende dag word ik wakker met een beetje verward gevoel. Ten eerste weet ik niet hoe ik mezelf in Brunei moet transporteren (er is geen grab en geen taxi's en geen bus) en ten tweede kan ik me precies herinneren dat ik heb gezegd dat ik met iemand mee ging ergens heen maar ik weet niet meer wie of waar naartoe. Als ik aan het ontbijten ben vraagt My of ik klaar ben om te vertrekken. Dan weet ik het weer: My is hier al vier dagen en gaat mij en nog een jongen even de stad laten zien. En we gaan naar een moskee, want er is er maar eentje die je als toerist mag bezoeken tijdens de ramadan en maar tot 11 uur. Als we worden opgehaald met de auto rijden we echter in de tegengestelde richting van de moskee. Als ik het opmerk zegt My: Oh yeah yeez. Oh well right! Ik ben best wel pissig, want ik wou eigenlijk maar 1 dag in Brunei blijven en zeker de moskee zien, en nu moet ik door deze irritante huppeltrien een dag verlengen als ik de moskee in wil. We rijden uiteindelijk naar het centrum van de stad, maar My neemt helemaal niet de leiding zoals ik had verwacht. Heel irritant. En ze doet mee aan de ramadan, maar uit angst om door de politie te worden opgepakt als ze iets eet. Ik zit ondertussen te lunchen bij het water. Ze gaan me echt niet oppakken, doe ff chill My. En daarbij valt ze bijna flauw van de honger. Ik zal nooit snappen hoe Aziaten respect voor hun cultuur boven de eigen lichamelijke behoeftes kunnen plaatsen. Het klinkt bewonderenswaardig, maar op het moment dat My bijna huilend door de straten loopt is er niet veel knaps aan, zeker aangezien ze de verkeerde motieven heeft. De jongen die mee is op toer, een Portugese homo die al een paar maanden in Thailand studeert, is gelukkig wat scherper dan My. Uiteindelijk maak ik best nog wel wat lol, zien we de Sultan Omar Moskee, de watervillage, nog een andere moskee, en het koninklijke regalia museum. Aan het eind van de middag besluit ik dat die binnenkant van de moskee het me niet echt waard is om nog een dag te verlengen. Om 14 uur pakken My en die andere jongen het vliegtuig naar KUL, dus ik ben weer alleen en dat vind ik eigenlijk heel fijn. Tegen de avond ontmoet ik een leuke meid en een jongen waarmee ik Indisch ga eten en 's avonds kijken we met zijn alleen The Zookeeper's Wife in de hostel. 

De volgende ochtend zet Andy me al vroeg af om de bus te nemen naar Kota Kinabalu. 

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl