Phuket
14 februari 2018 - Phuket, Thailand
Beste lezer,
Vandaag is het tijd voor mijn eerste echte bijdrage aan deze reisblog. Ik moet even in mijn geheugen graven om op het volledige verhaal te komen, want er is veel gebeurd deze week.
Op zaterdag 10/02/18 heb ik mijn familie een laatste knuffel gegeven en ben ik met loden schoenen de douane van Zaventem gepasseerd. Mijn tocht naar Phuket hield twee tussenstops in: eentje in Rome en eentje in Abu Dabhi. De vluchten werden uitgevoerd door luchtvaartgigant Etihad en duurden 17 uur. 17 uur waarin ik helemaal de tijd had om even goed te panikeren. "Waar ben ik mee bézig?!" was een gedachte die meer dan eens door mijn hoofd schoot. Ik had mezelf gelukkig redelijk snel onder controle en kreeg het voor elkaar om nog een uur of zes te slapen. Alles veranderde toen we aan het landen waren in Phuket. Ik zag voor het eerst die idyllische eilanden stijl oprijzen uit het water en mijn gemoed schoot vol. Hier heb ik dus al die jaren van gedroomd. Met tranen in mijn ogen zat ik met mijn wangen tegen het raam geplakt, smachtend naar meer.
Eenmaal geland was het even regelen: een simkaart, douane, backpack zoeken, iets te eten vinden, taxi onderhandelen. Ik zat op de overlevingsstand, mijn enige doel was om de hostel te bereiken. Dat lukte uiteindelijk: 2 uur na aankomst en 1 discussie over de Thaise koning later bevond ik me in de lobby van hostel Aekkeko. Home.
Waar ik had verwacht direct eenzaam en alleen op mijn bed in te storten, bleek de realiteit anders. Nog geen seconde na het inchecken kwam ik in contact met Lars, mede-Einzelgänger-groentje, die blij was een (semi)landgenoot te ontmoeten. We klikten meteen en besloten wat te eten te gaan halen op de lokale nightmarket. Lars was al een maand in Thailand, maar had net afscheid moeten nemen van zijn travelbuddy. Hij kon me dus makkelijk de Thailand-basics vertellen, van jack-fruit tot aubergine-erwten en van slippers-uit tot de boeddha-walkaway.
Na een changbier ben ik die dag heerlijk in slaap gevallen in de hostel.
Wakker worden in dit hostel is de hemel. Er staat altijd een heerlijk ontbijt klaar met vers fruit en een soort thaise pannekoekjes. Soms ook sticky rice of koekjes. Onder directie van Lars huurde ik een knalroze scooter met een babyblauwe helm. We trokken er direct op uit, want ik wilde de gigantische witte Boeddha zien die in Phuket op een heuveltop geparkeerd staat. Lars (gids van likmevestje) leidde me via een junglepath of hell (ook wel een quadparcours genoemd) hoger en hoger de berg op. We passeerden een hoop olifanten die zwaar werden mishandeld om bereden te kunnen worden. ("Kijk, dit zijn dus mensen zonder geweten.") en kwamen uiteindelijk bij de top uit. Wat een prachtig zicht, wat een indrukwekkend beeld.
Na ons bezoekje (en vooral die jungletocht ervoor) hadden we wel zin in wat ontspanning. We scooterden door naar het strand (onderweg benzine uit een fles kopend van een lokaal sketchy tankstation) en vonden een overpriced restaurant (350 bath voor een rode curry?!) waar we even bleven chillen. Daarna deden we nog een dutje op het strand. Onderweg naar de hostel zijn we gestopt bij een andere nightmarket, waar we de raarste dingen kochten die we konden vinden. Vooral de vogeltjes die in hun geheel aan het spit werden geroosterd maakten indruk, maar de smerig zoutzoete orange juice (bij elke kraam moest ik het "Fa, wil je nog wat orange juice?"-grapje opnieuw aanhoren) en de heerlijke salade met mango en papaya zullen me bijblijven. Ook herinneringswaardig: de boxen vol kleine konijntjes, egeltjes, eekhoorns, vogeltjes en kakkerlakken. En de ieniemienie kindertrein die welgeteld 1 rondje rond een boom maakte. En de neon die overal rond het tempelcomplex hing, maar om een of andere reden perfect paste bij de sfeer.
Anyway, weer een changbier in ons stamcafé en vervolgens lekker naar bed. Omdat er een groep lawaaierige Duitsers waren aangekomen in ons hostel kreeg ik (als enige meisje op een slaapzaal met alleen mannen, reden tot massale bezorgdheid onder het personeel) een gratis upgrade naar een privékamer voor 3 personen. Joy!
Volgende dag: tour naar James Bond Island. Na een relatief lange trip in de minivan (2 uur?) bezochten we de Monkey Temple (welgeteld 1 aap, maar gelukkig kwam hij precies naast mij zitten), een stad op palen in het water (ik grapte "net als in de Hobbit" maar mijn gezelschap vatte hem niet) waar we flink verdwaalden en bijna de boot misten, we deden een kanotocht die zo lullig was dat we helemaal plat lagen van het lachen ("strijk gaan", Lars!) en natuurlijk James Bond Island, een grote rots die in een oude 007-film voor komt.
Achteraf namen Lars en ik afscheid, want hij moest naar Bangkok om zijn neef te zien. Heel even voelde ik me weer verloren, maar in de hostel vind ik direct twee meisjes uit Texas om mee te gaan eten en Cards Against Humanity mee te spelen.
Vandaag is het 14 februari, Chinees nieuwjaar en valentijnsdag (ik denk glimlachend aan de roze envelop die vandaag ergens in Europa wordt geopend.) Ik had gepland om vandaag door te reizen naar Koh Phi Phi, maar het spreekt me niet aan. Ik draai mijn plan volledig om en ga in op de uitnodiging van Boy, een tourorganisator, om te leren mediteren in een tempel hier verderop. Hij wil me verlichting brengen, want hij merkt dat ik in een vorig leven ook verlicht was en nu zoekende ben. We kopen bloemen onderweg om het hogere te eren, rijden op de scooter een heuvel op en komen uit bij een prachtige tempel die tegen een heuvelrug omhoog is gebouwd. Er zitten monikken in de schaduw handenarbeid te verrichten, en hier en daar is een toerist foto's aan het maken. We beginnen met een gebed voor de volledig in strass glimmende Boeddha. Dit duurt 20 minuten. Vervolgens lopen we 10 minuten mediterend door de tempel, lettend op elke stap. Daarna doen we ademhalingsoefeningen om het hart en de longen te openen. Tijdens het gebed gaat Boy's telefoon wel 15 keer af, en ondertussen maakt hij foto's van mij, van de tempel en van de toeristen in de tempel. Hij zegt zelf dat hij niet zo'n goede balans heeft, dat hij altijd wil werken. Ik lach en vind het wel prima, keer terug naar mijn zopas gevonden innerlijke rust.
En zo ben ik hier gekomen, in de lobby van het hostel, om onder het genot van een roti en een theetje dit ellenlange verhaal te schrijven. Morgen reis ik via Koh Phi Phi naar Koh Lanta. Will keep you posted!
Cheerio,
Fayenne (you can say Fah, is easier.)
Vandaag is het tijd voor mijn eerste echte bijdrage aan deze reisblog. Ik moet even in mijn geheugen graven om op het volledige verhaal te komen, want er is veel gebeurd deze week.
Op zaterdag 10/02/18 heb ik mijn familie een laatste knuffel gegeven en ben ik met loden schoenen de douane van Zaventem gepasseerd. Mijn tocht naar Phuket hield twee tussenstops in: eentje in Rome en eentje in Abu Dabhi. De vluchten werden uitgevoerd door luchtvaartgigant Etihad en duurden 17 uur. 17 uur waarin ik helemaal de tijd had om even goed te panikeren. "Waar ben ik mee bézig?!" was een gedachte die meer dan eens door mijn hoofd schoot. Ik had mezelf gelukkig redelijk snel onder controle en kreeg het voor elkaar om nog een uur of zes te slapen. Alles veranderde toen we aan het landen waren in Phuket. Ik zag voor het eerst die idyllische eilanden stijl oprijzen uit het water en mijn gemoed schoot vol. Hier heb ik dus al die jaren van gedroomd. Met tranen in mijn ogen zat ik met mijn wangen tegen het raam geplakt, smachtend naar meer.
Eenmaal geland was het even regelen: een simkaart, douane, backpack zoeken, iets te eten vinden, taxi onderhandelen. Ik zat op de overlevingsstand, mijn enige doel was om de hostel te bereiken. Dat lukte uiteindelijk: 2 uur na aankomst en 1 discussie over de Thaise koning later bevond ik me in de lobby van hostel Aekkeko. Home.
Waar ik had verwacht direct eenzaam en alleen op mijn bed in te storten, bleek de realiteit anders. Nog geen seconde na het inchecken kwam ik in contact met Lars, mede-Einzelgänger-groentje, die blij was een (semi)landgenoot te ontmoeten. We klikten meteen en besloten wat te eten te gaan halen op de lokale nightmarket. Lars was al een maand in Thailand, maar had net afscheid moeten nemen van zijn travelbuddy. Hij kon me dus makkelijk de Thailand-basics vertellen, van jack-fruit tot aubergine-erwten en van slippers-uit tot de boeddha-walkaway.
Na een changbier ben ik die dag heerlijk in slaap gevallen in de hostel.
Wakker worden in dit hostel is de hemel. Er staat altijd een heerlijk ontbijt klaar met vers fruit en een soort thaise pannekoekjes. Soms ook sticky rice of koekjes. Onder directie van Lars huurde ik een knalroze scooter met een babyblauwe helm. We trokken er direct op uit, want ik wilde de gigantische witte Boeddha zien die in Phuket op een heuveltop geparkeerd staat. Lars (gids van likmevestje) leidde me via een junglepath of hell (ook wel een quadparcours genoemd) hoger en hoger de berg op. We passeerden een hoop olifanten die zwaar werden mishandeld om bereden te kunnen worden. ("Kijk, dit zijn dus mensen zonder geweten.") en kwamen uiteindelijk bij de top uit. Wat een prachtig zicht, wat een indrukwekkend beeld.
Na ons bezoekje (en vooral die jungletocht ervoor) hadden we wel zin in wat ontspanning. We scooterden door naar het strand (onderweg benzine uit een fles kopend van een lokaal sketchy tankstation) en vonden een overpriced restaurant (350 bath voor een rode curry?!) waar we even bleven chillen. Daarna deden we nog een dutje op het strand. Onderweg naar de hostel zijn we gestopt bij een andere nightmarket, waar we de raarste dingen kochten die we konden vinden. Vooral de vogeltjes die in hun geheel aan het spit werden geroosterd maakten indruk, maar de smerig zoutzoete orange juice (bij elke kraam moest ik het "Fa, wil je nog wat orange juice?"-grapje opnieuw aanhoren) en de heerlijke salade met mango en papaya zullen me bijblijven. Ook herinneringswaardig: de boxen vol kleine konijntjes, egeltjes, eekhoorns, vogeltjes en kakkerlakken. En de ieniemienie kindertrein die welgeteld 1 rondje rond een boom maakte. En de neon die overal rond het tempelcomplex hing, maar om een of andere reden perfect paste bij de sfeer.
Anyway, weer een changbier in ons stamcafé en vervolgens lekker naar bed. Omdat er een groep lawaaierige Duitsers waren aangekomen in ons hostel kreeg ik (als enige meisje op een slaapzaal met alleen mannen, reden tot massale bezorgdheid onder het personeel) een gratis upgrade naar een privékamer voor 3 personen. Joy!
Volgende dag: tour naar James Bond Island. Na een relatief lange trip in de minivan (2 uur?) bezochten we de Monkey Temple (welgeteld 1 aap, maar gelukkig kwam hij precies naast mij zitten), een stad op palen in het water (ik grapte "net als in de Hobbit" maar mijn gezelschap vatte hem niet) waar we flink verdwaalden en bijna de boot misten, we deden een kanotocht die zo lullig was dat we helemaal plat lagen van het lachen ("strijk gaan", Lars!) en natuurlijk James Bond Island, een grote rots die in een oude 007-film voor komt.
Achteraf namen Lars en ik afscheid, want hij moest naar Bangkok om zijn neef te zien. Heel even voelde ik me weer verloren, maar in de hostel vind ik direct twee meisjes uit Texas om mee te gaan eten en Cards Against Humanity mee te spelen.
Vandaag is het 14 februari, Chinees nieuwjaar en valentijnsdag (ik denk glimlachend aan de roze envelop die vandaag ergens in Europa wordt geopend.) Ik had gepland om vandaag door te reizen naar Koh Phi Phi, maar het spreekt me niet aan. Ik draai mijn plan volledig om en ga in op de uitnodiging van Boy, een tourorganisator, om te leren mediteren in een tempel hier verderop. Hij wil me verlichting brengen, want hij merkt dat ik in een vorig leven ook verlicht was en nu zoekende ben. We kopen bloemen onderweg om het hogere te eren, rijden op de scooter een heuvel op en komen uit bij een prachtige tempel die tegen een heuvelrug omhoog is gebouwd. Er zitten monikken in de schaduw handenarbeid te verrichten, en hier en daar is een toerist foto's aan het maken. We beginnen met een gebed voor de volledig in strass glimmende Boeddha. Dit duurt 20 minuten. Vervolgens lopen we 10 minuten mediterend door de tempel, lettend op elke stap. Daarna doen we ademhalingsoefeningen om het hart en de longen te openen. Tijdens het gebed gaat Boy's telefoon wel 15 keer af, en ondertussen maakt hij foto's van mij, van de tempel en van de toeristen in de tempel. Hij zegt zelf dat hij niet zo'n goede balans heeft, dat hij altijd wil werken. Ik lach en vind het wel prima, keer terug naar mijn zopas gevonden innerlijke rust.
En zo ben ik hier gekomen, in de lobby van het hostel, om onder het genot van een roti en een theetje dit ellenlange verhaal te schrijven. Morgen reis ik via Koh Phi Phi naar Koh Lanta. Will keep you posted!
Cheerio,
Fayenne (you can say Fah, is easier.)
Wat leuk dit te lezen en geweldig dat ze zo geniet, enjoy xx Joyce