Pai

Tweede reisverhaal van de dag: Pai!

Zoals gezegd had ik Chiang Mai wel weer gezien, dus de volgende dag begin ik met een lekker ontbijtje, sla ik een voorraad snacks in bij de 7/11 (tarobread, raisinbread, yoghurtdrink for the win) en begeef ik me naar de tourist office waar Panda woont. Ik boek een scooter want ik ga de uitdaging aan om de befaamde -beruchte- weg naar Pai af te leggen. Deze weg bestaat uit 725 bochten binnen een afstand van 120 kilometer. Zodra ik de naam laat vallen kijkt de eigenares bezorgd naar haar scooter, maar het is te laat: ik heb al getekend. Ik maak me geen zorgen om de weg: ik weet mezelf prima te redden op twee wielen. Je moet gewoon geen domme dingen doen: niet remmen met alleen de voorrem, geen bochten maken op zanderige stukken en niet op de rechterweghelft rijden. Toch is dit niet voor alle reizigers evident: minimaal 15 procent van de toeristenpopulatie loopt rond met schaafwonden op elleboog en knie (de zogenaamde Thai-tattoo.) Vandaar maken de meeste toeristen de keuze om naar Pai te gaan in een busje.

Ik vertrek met een brede glimlach op mijn scootertje naar Pai. Juist het feit dat ik bijna geen andere toeristen tegenkom maakt het zo leuk. Een Thaise vrouw geeft me een dikke thumbsup als ze me aan het stoplicht vraagt of ik alleen reis. Ik neem om het (half)uur even pauze om een koffietje te drinken, het uitzicht te bekijken, een tempel te bezoeken, wat raisinbread in mijn mond te proppen, even te gaan liggen. Vandaar doe ik 4,5 uur over een rit van 2,5 uur. Aan het einde zie ik ineens dat mijn brandstofmetertje aan een sneltempo zakt. Op de borden langs de weg staat dat Pai nog 27 km ver is. Ik rij nog 4 km verder maar ik zie dat ik het niet ga halen als ik de motor aan laat staan. Ik maak een drastische beslissing: ik zet de motor uit. Gelukkig is de weg heuvelafwaarts, dus ik ga eigenlijk best snel. Het moet echt een grappig gezicht zijn geweest: een meisje met een gigantische blauwe rugzak in een lange jurk (ivm tempelbezoek), met een kleine rugzak tussen haar benen, die voorbij zoeft op een brommer die geen geluid maakt. Ik hou het toch een kilometer of 10 vol tot ik aan het eerste tankstation van Pai kom. Als ik arriveer in het hostel dat de Canadezen me hadden aangeraden heb ik direct een goede ijsbreker.

Ik voel me direct thuis in het hostel, Dee Jai Backpackers Hostel. Er is een prachtige gemeenschappelijke ruimte waar iedereen zit te chillen en de zonsondergang over de vallei samen bekijkt. Je maakt dan ook heel makkelijk vrienden. Niet dat ik dat nodig heb, want Jason uit Koh Tao stuurt me een berichtje: "in Pai today. Grab a beer tonight?" Of course! We spreken af in het centrum van Pai, op de walking street. Dit is de straat die 's avonds voor verkeer wordt afgesloten en volledig wordt gevuld met eetkraampjes. Je kunt er alles krijgen, van friet tot pad thai, van sushi tot falafel. Met Jason is het gezellig zoals altijd. We praten de hele avond bij in de Sabay Bar waar livemuziek wordt gespeeld. Hij vertelt over zijn plannen om de Dive Master op Koh Tao te doen (iets dat mij ook wel interesseert.) We spreken af om de volgende dag naar een waterval te scooteren.

De waterval is praktisch uitgedroogd, maar het is nog steeds best een avontuur om er op te klimmen en de hond af te schudden die ons volgt. Je kunt in de waterval glijden, maar het water is bruinig dus het ziet er niet zo aantrekkelijk uit. Na een tijd arriveert een groep Thaï die er de grootste lol heeft, maar toch doe ik het maar niet. Op de terugweg stoppen we bij een aardbeienboerderij om aardbeien te plukken. Wat een chille dag. 'S avonds weer naar walking street en Sabay Bar. En: het leven in pai is good.

De dag erna wil ik een echte waterval zien. Er is er blijkbaar eentje die niet is uitgedroogd, maar die vereist een 14 km hike. De hike door de jungle is echt leuk. Ik weet wel twee sla gen te spotten en ik schommel op een liaan. We verdwalen een keer omdat we te lang door de rivier waden, maar we vinden het pad terug en geraken na 2.5 uur wandelen aan de waterval. Het is leuk, maar de hike ernaartoe is eigenlijk leuker. Ik val in slaap op de grond. Jason maakt me pas wakker om half vijf. Even ben ik best kwaad: dat is veel te laat. Het begint al te schemeren! Ik raak een beetje in paniek, want de jungle is echt geen plaats waar je in het donker wilt zijn. Mijn angst is terecht. Op de heenweg naar de waterval hadden we al de gigantische spinnennesten opgemerkt op sommige rotsen in de rivier, onder boomstammen en onder bepaalde bladeren. Het zijn langpootspinnen, dus ik vond ze niet zo eng en negeerde ze. Probleempje: zodra het begint te schemeren beginnen deze kruiperige beestjes te migreren. Gevolg: overal op het pad zitten spinnen. Als ik zeg dat het miljoenen spinnen waren overdrijf ik niet. Jason loopt voor me uit terwijl hij een stok op de grond slaat om de spinnen van het pad te jagen. We stampen en we maken geluid maar niks helpt, dus besluiten we door de spinnenzee te rennen. Niet nadenken, niet treuzelen, niet stilstaan! Ik citeer de Thaise nummering om maar niet aan alle spinnenlijken te denken die ik achter laat. Nong song sem sie ha hoc tsjet baaht kaahw sip! Nong song sem sie ha hoc tsjet baaht kaahw sip! Na ongeveer dertig nummeringen zijn we uit het land der langpotigen. 'S avonds hebben we het verhaal van de dag te vertellen aan Viki, mijn andere buddy uit Koh tao die net is aangekomen, en aan Jay (26) uit Nederland en Lena (43), zijn vriendin uit Oekraine

De volgende dag gaan we op pad met Jay en Lena, naar Pai Canyon, een enorme klif in the middle of nowhere. Leuk om een rondje te wandelen, maar geen dagactiviteit. We gaan nog iets eten en naar een viewpoint. Ik word een beetje kranky van mijn nieuwe gezelschap, merk dat ik beter ben alleen of per twee. We doen bijna niks en toch ben ik meer vermoeid dan die hele spinnenhike naar de waterval. Als we op de kaart kijken zien we een "piranhapond". I wanna see piranhas, zegt Jason, en zo geschiedde. Het blijkt dat een Britse man gewoonweg een groot gat heeft gegraven in zijn achtertuin, het heeft gevuld met water, wat vissen heeft gekocht en zo een visvijver heeft geopend. We worden aan een hengel en aas geholpen door een elfjarig Thais meisje dat beter engels spreekt dan ik. Ze laat me zien hoe ik de hengel moet vasthouden en hoe ik een vis moet vangen. Het lukt me niet. Jay en Jason hebben meer geluk. Het meisje laat zien hoe je de vis vasthoudt, geeft even tijd voor een foto, en zegt: you very lucky with this very big fish. But is very expensive. En ze gooit de vis terug in de vijver. Ja, dit is een goeie manier om je geld te verdienen!

De volgende dag wil ik even alleen zijn, dus ik ga naar het zwembad. Heerlijk relaxen in het zonnetje, muziekje, boekje erbij. Zalig. De rest vervoegd me later op de dag. 'S avonds neem ik afscheid van Jay en Lena, maar direct nadien komen Rheannon en Meg uit Koh Tao aan. Het is een ware reunie. Met Meg en Rhi gaan we naar de hot springs en uit eten. De dag erna vertrekt Jason. Pijnlijk momentje, want ik ben best wel gehecht geraakt aan mijn nieuwe beste vriend. Ik ga maar naar het zwembad met wat mensen van mijn hostel uit afleiding. Even overweeg ik om nog wat dagen in Pai te hangen. Ik moet pas vrijdag in Bangkok zijn om mijn vlucht te halen. Jason geeft me een wakeupcall als hij me zegt dat ik hier ben om te reizen, niet om te rusten. Dan besluit ik dat ik Pai na acht dagen inderdaad wel heb gezien.

De volgende dag pak ik mijn scooter en doe ik de 730 bochten terug op 3 uur. Ik kom aan bij het busstation met het oog op een ticket naar Sukothai, besluit dat ik geen zin heb in tempels, boek in een opwelling tickets naar Hua Hin omdat ik ergens heb gezien dat je daar prima kan kitesurfen. Ik rush om mijn scooter terug te brengen, prop een fried rice in mijn mond en hou een tuk tuk aan om weer naar het busstation te gaan. Ik ben de enige westerling op de bus en voel me nogal ongemakkelijk. Mijn gsm is bijna leeg dus ik zet hem uit. Ik heb geen idee waar deze bus me naartoe brengt maar het zal wel goed komen. De bus is in ieder geval comfortabel: je krijgt een dekentje, water, snacks, de stoel kan bijna plat, er zit niemand naast me... 12 uur later word ik afgezet aan de eindhalte, Hua Hin.


Kusjes vanaf de kust! Fa Edit: vergeten te zeggen dat ik ook een hele dag heb gespendeerd aan tuben, wat inhoudt: je zit in een autoband en je zakt langzaam maar zeker de rivier af. Ook vergeten: twee keer de klim naar de white buddha gedaan. 1 keer overdag en 1 keer in het donker.