Kalaw

Midden in de nacht komen we aan in Kalaw. Om een of andere reden vertrekken de nachtbussen hier al rond een uur of !8, om vervolgens te arriveren rond een uur of 2. Waarom ze dit niet verschuiven is mij een raadsel. Aan de bushalte staat een taxichauffeur die ons veel te veel wil laten betalen voor de korte rit naar onze hostel, dus als de bikkels die Thea en ik zijn besluiten we de 26 minuten naar de hostel te wandelen. Na een paar minuten krijgen we al spijt. Google maps leidt ons door een park en overal beginnen random honden te blaffen, waardoor we ons elke keer kapot schrikken. " You know T, if we die tonight it would be because we wanted to save 60 cents." Na een halfuur ploeteren komen we gelukkig heelhuids aan. Rond een uur of 4 vallen we eindelijk in slaap.

Bij het ontbijt doet het hostelpersoneel onvriendelijk tegen ons, dus we besluiten de trektocht door de heuvels van Kalaw naar Inle Lake elders te boeken uit wraak. Onderweg naar het andere boekingsbureau maken we een tussenstop bij een restaurant waar we uiteindelijk de hele dag blijven zitten. Na de hevige dagen met Bart hebben we echt een momentje nodig om op te laden. Het is echt genieten om even niks te moeten doen, lekker in de schaduw rond te hangen met de locals en onze plannen voor de komende maanden concreter te maken. Ik boek mijn vliegtickets naar Bhutan begin juli, iets waar ik al sinds ik in Koh Lanta was naar uit keek. Bhutan is absoluut onbegaanbaar voor toeristen, enkel te betreden met een door de overheid georganiseerde toer waarbij je geen keuze hebt in voedsel, reisplan of accomodatie... Tenzij je de juiste mensen kent. En laat ik die ene juiste persoon nou net zijn tegengekomen in Thailand. Sannaia gaat me het land binnen loodsen met een "vriendenvisum" en ik ga vrij zijn om te gaan en te staan waar ik wil. Dat brengt wel wat challenges met zich mee: mogelijks ben ik de enige toerist in het hele land.. Ontzettend spannend, en ik heb er super veel zin in.

De volgende ochtend worden we vroeg opgehaald door de tuktuk van de Eversmile company. We gaan een tweedaagse trektocht doen door de natuur tussen Kalaw en Inle, waarbij we veel gaan zien van de lokale culturen. Ik heb er super veel zin in, want het is eens iets volledig anders dan wat we al hebben gedaan in Myanmar. Ik begin vol goede moede moed, die me daarna direct in de schoenen zinkt. Ik was vergeten dat bewegen best vermoeiend kan zijn. Na een tijdje zit het tempo er in, en gaat het wel aardig. Bij een van de stammen koop ik een prachtige handgewoven sjaal. De snacks en het eten dat we tussendoor krijgen is geweldig. Thea is ook met volle teugen aan het genieten, ondanks dat haar knie wat tegenwerkt. De natuur is prachtig. Koperkleurige akkers vol zink wisselen af met dichte bossen vol magische bomen. Koeien versperren onze weg met enige regelmaat. Na 5 uur wandelen over de heuvels komen we aan bij de homestay. Ik ben duizelig. Ineens krijg ik het heel koud. Het is 32 graden en ik lig rillend met al mijn kleren aan onder twee dekens. Het blijkt dat ik gedehydrateerd ben. Ik val in slaap en mis helaas het gezang van de locals. 'S avonds kom ik gelukkig wat bij, maar ik heb de actie van de dag al gemist. Rond een uur of 22 ligt iedereen te slapen.

De volgende ochtend beginnen we al om 7 uur te wandelen zodat we de grootste hitte van de dag missen. Het plan is om rond 12 uur aan te komen bij een boot die ons naar Inle zal varen. Thea en ik vragen onze toergids de oren van het hoofd over de Rhohinya (ze hebben het zelf uitgelokt), homoacceptatie (totaal geaccepteerd), scheidingen (kan echt niet), liefde bij jonge Birmezen (alleen als in dezelfde klasse), gearrangeerde huwelijken (soms), oplichting door monnikken (dat is hun probleem, slechte karma), seks voor het huwelijk (alleen door jonge mensen), het loon in Myanmar (180 euro per maand), toerisme (veel minder de afgelopen jaren),  en nog veel meer. Zo veel als we kunnen praten met de gids, zo weinig kunnen we praten met de andere leden van onze groep. Het gaat om drie Koreanen die niet super veel Engels spreken, en waarvan eentje een oogje heeft op Thea. Daarbij zijn er nog twee ongelofelijk ranzige meiden die alleen maar meedoen omdat ze willen afvallen. Wanneer ik achter hen loop hoor ik alleen maar recepten die worden uitgewisseld, getint met een prachtige hint van scheldwoorden. "Man I miss sweet potatoes. Fucking rice. Have you ever tried sweet potatoes with cinnamon? It's fucking good. You should really fucking try it. Fuck I want to bake sweet potatoes with butter and garlic. So fucking awesome. Hey tourguide, I need to take a fucking piss. Do I have to wait for another fucking 20 minutes? Man I can't fucking take that, I'll just piss next to the road. Haha did you just hear my fart? Yeah it was fucking loud man. Fuuuck." De toergids voelt zich duidelijk ongemakkelijk bij het gebruik van such foul language en blijft vooral bij ons in de buurt hangen. Thea denkt dat hij een oogje op me heeft, en op een gegeven moment polst hij inderdaad of ik een vriendje heb. Hij geeft het in ieder geval direct op als ik bevestigend antwoord. Typisch Aziatisch en erg fijn. Thea heeft minder geluk met haar Koreaan, die haar openlijk vraagt om met hem mee te komen naar Korea of Australie, waar hij voor haar zijn dreadlocks zal afscheren en zelfs blauw zou verven, en waar Thea nooit meer hoeft te werken. Ik gooi er nog een schepje bovenop en vraag wat hij nog meer voor Thea zou doen. Een tattoo van haar gezicht op zijn rug blijkt geen probleem, hoewel pas als zijn moeder sterft, want hij wil haar niet teleurstellen. Thea ontwikkelt ondertussen een grondige hekel aan me. Ze heeft geen keuze dan me te vergeven, want ze zit toch met me opgescheept. Ik lach in mijn vuistje.

Na vijf uur wandelen (in totaal 37 km) en 1 uur op de boot, met verplichte tussenstops bij een zilversmid en een handweverij (ja, ik trap er in en koop zilveren oorbellen) komen we aan in Inle. We wandelen naar ons hostel. Het blijkt dat we de enige gasten in de hostel zijn, wat ons eigenlijk helemaal niet stoort. Na twee dagen met ons interessante gezelschap is even alleen zijn wel weer lekker. We vragen ons af waarom we eigenlijk nog in hostels willen zitten, want we hebben helemaal geen zin om te socializen. We zijn met zijn tweetjes best gelukkig. De Hardwood Lodge heeft in ieder geval heerlijke bedden en is heerlijk stil, dus we hebben er de beste nachtrust in tijden.

Meer over Inle in de volgende post!