Hua Hin

31 maart 2018 - Hua Hin, Thailand

Beste lezer,

Ik heb mij de laatste tijd vaak genoodzaakt gezien om vrienden te worden met mannen. "Waar zijn alle coole chicks?" Heb ik me een aantal keer afgevraagd. Alle meiden die ik tegenkwam leken -ofwel saai -ofwel te jong -ofwel altijd met een vriendin samen te zijn. Ik heb deze week echter het antwoord gevonden op mijn vraag: ze zitten allemaal in Hua Hin.

Rond 7 uur 's ochtends word ik wakker in een semi lege bus. Mijn hartslag gaat natuurlijk direct omhoog: waar is iedereen? De batterij van mijn gsm is leeg, dus ik kan niks opzoeken. Ik heb dus geen idee waar ik ben. Ik staar naar buiten en zie alleen maar Thaise woorden, die ik natuurlijk niet kan lezen. Ik gok dat ik in de buurt van mijn bestemming ben, maar hier moet ik er zeker nog niet uit. Na een uur naar buiten te hebben gestaard beginnen de eerste engelse woorden weer te verschijnen. "Resort"! Ik haal opgelucht adem. Ik ga de goede kant op. Een uurtje later word ik afgezet op de busterminal van Hua Hin. Nu is het toch echt tijd om dat laatste beetje batterij van mijn gsm te gebruiken om een hostel te vinden. Ik kijk in welke buurt de meeste hostels zitten en charter een motorbiketaxi die me voor 1 euro 20 naar het centrum brengt. Ik loop even rond en check me dan in bij het Mad Panda Hostel. Ik kijk naar mijn bedje, ga liggen... En slaap vijf uur lang. Blijkbaar kost een bus met onbekende bestemming toch wel wat energie. 'S middags loop ik naar de lokale kitesurfschool. Ik ben namelijk naar Hua Hin gekomen om een reden: ik wil kiteboarden. De lessen zijn best duur, dus ik neem wat tijd om er over na te denken en boek dan toch een les, met het oog om eventueel nog extra lessen bij te kunnen boeken. Eenmaal terug in de hostel ontmoet ik een paar Nederlandse kamergenootjes, Marloes en Inge, twee stoere meiden die ook kitelessen nemen, waarmee ik een lekkere fried rice with crab ga eten op de nightmarket.

De volgende dag beginnen mijn lessen. Ik word opgehaald bij mijn hostel door een taxibusje en word afgezet aan de kiteschool, waar ik mijn instructeur Stoka ontmoet. Stoka is een hyperactieve Pool die al 15 jaar in Thailand woont en die duidelijk psychologische problemen heeft (maar die gelukkig niet van die aard zijn dat ze zijn lessen beïnvloeden.) Ik mag hem wel. Hij vertelt me zijn levensverhaal terwijl ik probeer de kite in de lucht te krijgen (en te houden.) Eerst leer ik hoe ik de kite veilig installeer, dan leer ik de veiligheidsinstructies en noodprocedures, en daarna mag de kite de lucht in. In het begin is het nogal een challenge om hem stil te houden in de lucht. Het lastige is dat je compleet tegen je reflexen in moet gaan: als je naar rechts wilt, draai je naar links, en als je de kite onder controle wilt houden, moet je hem los laten. Daarbij moet je dit allemaal kunnen met 1 hand. Na een tijdje worden de oefeningen wat spannender: de kite moet soepel van links naar rechts kunnen bewegen. Ik spendeer een volledige les aan deze basics. 'S avonds ben ik kapot, en ik eet lekker in mijn eentje ver weg van de toeristische buurt. Daarna zit ik nog een paar uur met Marloes te netflixen en te lezen in het hostel.

De tweede en laatste dag begint de kitefun pas echt. Ik heb de kite onder controle (of toch soort van) en ik kan het water in. We gaan nu de kracht van de kite gebruiken om in het water te bewegen. We beginnen langzaam: de kite op drie of negen uur zetten en je langzaam maar zeker door de zee laten meetrekken. Als ik dat onder controle heb, wordt het pas echt leuk: ik mag de kite wat steviger aantrekken, waardoor ik letterlijk door het water word gesleurd. Ik leer de kite 360 graden te draaien als extreem uitwijkmanoeuvre. Hele kilometers word ik door de zee gesleept. Weet je hoe baby's kunnen lachen als je een gekke bek trekt? Zo ben ik aan het kraaien als ik door het water vlieg. Stoka houdt mijn beschermpak aan de achterkant vast, dus ik ben nooit alleen. Blijkbaar zijn we bijna door een gigantische kwal gesleurd. Daarom draag je ook beschermende kleren: een legging en een shirt met lange mouwen. Ik moest nog te veel op mijn kite letten dus ik had het sowieso niet gezien. De les moest maar 2.5 uur duren, maar Stoka voelt zich schuldig omdat hij wat te laat was vanochtend dus hij laat de les uitlopen tot 5(!) uur. 'S avonds pak ik de drie uur durende bus naar Bangkok.

In Bangkok word ik afgezet net buiten de ring, op de meest sketchy plaats waar ik ooit ben geweest. Ik voel me zwaar onveilig en besluit zo snel mogelijk een hostel in te stappen en te gaan slapen, zodat ik morgen direct naar de luchthaven kan gaan. Tegenover een paar met roze neon verlichte hoerenportiekjes zit een hostel genaamd 'overstay', volgens booking.com het beste hostel in de omgeving. De muren zijn zwart en staan vol graffiti, aan de bar zitten een paar Britten waarvan ik niet wil weten waarom ze hier zijn. In de hoek zitten wat opvallend magere hippies (drugsverslaafden?) De werknemers zijn eigenlijk erg vriendelijk, dus ik besluit even de kamers te bekijken. De matrassen zijn flinterdun, de gordijnen zijn vodden, in de hoek zit een meisje ongeinteresseerd op haar telefoon. Even overweeg ik of ik hier kan slapen, maar dan besluit ik dat mijn veiligheid meer waard is dan die paar euro's die ik hier bespaar. I'm checking out, zeg ik tegen de receptioniste. Ik boek op booking.com het eerste het beste hostel met schoon uitziende bedden in een buurt waarvan ik weet dat het er veilig is. Nu nog daar geraken. Ik spreek een motortaxidriver aan op straat, die geen engels spreekt. Een vrouw achter een kraampje (duidelijk zijn moeder) probeert met me te praten, maar het lukt niet goed. Uiteindelijk snappen ze waar ik heen wil. Een dikke jongen die er niet zo slim uitziet wordt door zijn moeder geïnstrueerd en gebaart dat ik achterop moet komen zitten. 200 baht, 200 baht. Vijf euro. Best. Eenmaal aan het rijden blijkt dat mijn nieuwe vriend de verkeersregels niet al te serieus neemt, want we stoppen midden op een kruispunt en we rijden wel 500 meter tegen de stroom in. Ik knijp zijn schouders bijna fijn. Wonder boven wonder kom ik heelhuids bij mijn hostel aan. Ik kan niet direct slapen door de adrenaline dus blijf nog tot midden in de nacht een beetje op mijn gsm tokkelen. De volgende dag word ik op tijd wakker, neem ik de metro, vervolgens de skytrain, en daarna het vliegtuig. Tegen het eind van de middag kom ik aan in Hanoi. Tijd voor een nieuw hoofdstuk: Vietnam.

Groetjes!

Fa

1 Reactie

  1. Lien van Wageningen:
    1 april 2018
    Spannend allemaal Fayenne. Blijf maar goed uit je doppen kijken!!
    Veel plezier in Vietnam.