Hpa - An
Beste lezer,
Vanaf Yangon rij ik met Thea en verplichte vriend Bart naar Hpa-An. Ik weet eigenlijk niet wat we hier gaan doen, maar ik ben zo clueless in Myanmar dat ik maar gewoon volg. Het blijkt dat we naar een relatief onontdekt dorp gaan waar amper toeristen te vinden zijn en geen enkele hostel te vinden valt. We slapen in een best schone guesthouse, maar er hangt een chemische geur en er staat een matras buiten. Thea merkt op dat dat precies is hoe je bedbugs behandeld. We vragen ernaar en de eigenaar vertelt dat het gewoon tegen vocht is. In onze kamer besluiten we toch de matrassen even grondig te inspecteren, maar we vinden niks.
Ik wil een dutje doen na onze busrit, dus ik plof op mijn bed neer. Praatapparaat Bart lijkt echter een andere mening te zijn toegedaan en begint honderduit te babbelen. Thea maakt van de gelegenheid gebruil om de kamer uit te vluchten. Ik draai me ostentatief om. "Slaaplekker Bart!"
Na mijn dutje is het tijd om te winkelen. Ik heb dringend kleren nodig die aan het conservatieve Myanmar aangepast zijn. Dat betekent: schouders en knieeen altijd bedekt houden, en het showen van bh bandjes is een no-go, ook al is het gemiddeld 35 graden. Na een korte zoektocht kom ik terug met een knalblauwe bloemetjesjurk (waarvan ik de eerste dagen niet weet of ik nu een hele jonge of hele oude jurk heb gekocht), een roze knierok, een stoffen driekwartsbroek en een roze tshirt. Niet direct mijn kledingstijl, maar het is het enige dat ik kan vinden in dit stoffige dorpje. Daarbij, niemand hier let hier op mode anyway.
'S avonds doe ik mijn nieuwe jurk aan naar de nightmarket. De afgelopen dagen hebben we super voorzichtig gegeten uit angst voor voedselvergiftiging, maar so far hebben we nog geen problemen ondervonden. Thea en ik (en ja, Bart ook) zijn het zat. Eenmaal op de nightmarket verzamelen we zo veel verschillende dingen dat, als er daadwerkelijk schadelijke bacterieen zouden zijn, we ze nu zeker zouden innemen. We kopen babycorn, bonenpannekoekjes, vleesspiesjes, noodles, zoute crepes, fruitshakes, kippenboutjes, ginger en greentealeaf salads, broodcake, en nog meer. We delen alles. Daarna gaan we nog naar een andere nightmarket, die meer een soort kermis is. Als ik even een beetje dans op de muziek van de kermis, begint de halve kermis te giechelen. Ineens merk ik op dat alle ogen op mij gericht zijn, en ik voel me een soort avatar met laughterbendingkrachten. Als ik dans in de richting van een groepje, beginnen ze allemaal te lachen. Snap ik wel, want ik dans nogal debiel, maar deze reactie is wel extreem.
De volgende dag boeken we een tuktuk om alle grotten in de omgeving te bekijken. Om eerlijk te zijn had ik liever een scooter gehuurd en met Thea achterop de omgeving op eigen houtje verkend, maar Bart lijkt een onzekere bestuurder en dat is op de Aziatische wegen vragen om een ongeluk. De tuktuk rijdt ons op de meest hobbelige weg ooit (zonder schokdempers) naar de grootste grot uit de omgeving. Binnen in de grot ligt een enorme met neon versierde Buddha. Vervolgens kun je het pad volgen door de grot heen langs prachtige rotsformaties (net smeltende, druipende rotsblokken) en over afgronden naar de achterzijde, waar je met een bootje verder kunt om opnieuw bij de ingang uit te komen. De tweede locatie die we bezoeken is een gouden tempel die de de wetten van zwaartekracht bespot. Hij is gebouwd midden op een enorm rotsblok, waar je op blote voeten via een trap naartoe mag klimmen. Het voelt als een echte heilige plaats, in tegenstelling tot vele andere meer commerciële en drukker bezochte pagoda's. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een gebedje te zeggen. Vervolgens rijden we met de tuktuk naar een lokaal zwembad waar we lunchen, en daarna gaan we naar de volgende grot. Deze bevat hele oude standbeelden die in de rotswanden zijn geplakt, rij na rij na rij. Bij de een na laatste grot die we bezoeken heb ik wel weer genoeg gehad van Bart's gezeur, dus ik scheur me af en loop in mijn eentje door het grottencomplex. Buiten de occasionele vleermuis of duif is het er zo stil dat ik het geruis van mijn jurk tegen mijn benen kan horen. Als ik uit de grot kom heb ik uitzicht op een prachtige vallei. Ik zet me even en pas 10 minuten later komen ook Thea en Bart de grot uit.
Als laatste bestemling gaan we naar een vleermuizengrot zoals in Battambang. Het blijft indrukwekkend om de vleermuizen in een stroom de grot te zien verlaten.
De tuktukchauffeur zet ons af aan de nachtmarkt, waar we weer eten bij elkaar sprokkelen. We spotten met het concept voedselvergiftiging. Daarna gaan we weer lekker vroeg naar bed, want er is toch niks te beleven hier na 22 uur.
Vanaf Yangon rij ik met Thea en verplichte vriend Bart naar Hpa-An. Ik weet eigenlijk niet wat we hier gaan doen, maar ik ben zo clueless in Myanmar dat ik maar gewoon volg. Het blijkt dat we naar een relatief onontdekt dorp gaan waar amper toeristen te vinden zijn en geen enkele hostel te vinden valt. We slapen in een best schone guesthouse, maar er hangt een chemische geur en er staat een matras buiten. Thea merkt op dat dat precies is hoe je bedbugs behandeld. We vragen ernaar en de eigenaar vertelt dat het gewoon tegen vocht is. In onze kamer besluiten we toch de matrassen even grondig te inspecteren, maar we vinden niks.
Ik wil een dutje doen na onze busrit, dus ik plof op mijn bed neer. Praatapparaat Bart lijkt echter een andere mening te zijn toegedaan en begint honderduit te babbelen. Thea maakt van de gelegenheid gebruil om de kamer uit te vluchten. Ik draai me ostentatief om. "Slaaplekker Bart!"
Na mijn dutje is het tijd om te winkelen. Ik heb dringend kleren nodig die aan het conservatieve Myanmar aangepast zijn. Dat betekent: schouders en knieeen altijd bedekt houden, en het showen van bh bandjes is een no-go, ook al is het gemiddeld 35 graden. Na een korte zoektocht kom ik terug met een knalblauwe bloemetjesjurk (waarvan ik de eerste dagen niet weet of ik nu een hele jonge of hele oude jurk heb gekocht), een roze knierok, een stoffen driekwartsbroek en een roze tshirt. Niet direct mijn kledingstijl, maar het is het enige dat ik kan vinden in dit stoffige dorpje. Daarbij, niemand hier let hier op mode anyway.
'S avonds doe ik mijn nieuwe jurk aan naar de nightmarket. De afgelopen dagen hebben we super voorzichtig gegeten uit angst voor voedselvergiftiging, maar so far hebben we nog geen problemen ondervonden. Thea en ik (en ja, Bart ook) zijn het zat. Eenmaal op de nightmarket verzamelen we zo veel verschillende dingen dat, als er daadwerkelijk schadelijke bacterieen zouden zijn, we ze nu zeker zouden innemen. We kopen babycorn, bonenpannekoekjes, vleesspiesjes, noodles, zoute crepes, fruitshakes, kippenboutjes, ginger en greentealeaf salads, broodcake, en nog meer. We delen alles. Daarna gaan we nog naar een andere nightmarket, die meer een soort kermis is. Als ik even een beetje dans op de muziek van de kermis, begint de halve kermis te giechelen. Ineens merk ik op dat alle ogen op mij gericht zijn, en ik voel me een soort avatar met laughterbendingkrachten. Als ik dans in de richting van een groepje, beginnen ze allemaal te lachen. Snap ik wel, want ik dans nogal debiel, maar deze reactie is wel extreem.
De volgende dag boeken we een tuktuk om alle grotten in de omgeving te bekijken. Om eerlijk te zijn had ik liever een scooter gehuurd en met Thea achterop de omgeving op eigen houtje verkend, maar Bart lijkt een onzekere bestuurder en dat is op de Aziatische wegen vragen om een ongeluk. De tuktuk rijdt ons op de meest hobbelige weg ooit (zonder schokdempers) naar de grootste grot uit de omgeving. Binnen in de grot ligt een enorme met neon versierde Buddha. Vervolgens kun je het pad volgen door de grot heen langs prachtige rotsformaties (net smeltende, druipende rotsblokken) en over afgronden naar de achterzijde, waar je met een bootje verder kunt om opnieuw bij de ingang uit te komen. De tweede locatie die we bezoeken is een gouden tempel die de de wetten van zwaartekracht bespot. Hij is gebouwd midden op een enorm rotsblok, waar je op blote voeten via een trap naartoe mag klimmen. Het voelt als een echte heilige plaats, in tegenstelling tot vele andere meer commerciële en drukker bezochte pagoda's. Ik maak van de gelegenheid gebruik om een gebedje te zeggen. Vervolgens rijden we met de tuktuk naar een lokaal zwembad waar we lunchen, en daarna gaan we naar de volgende grot. Deze bevat hele oude standbeelden die in de rotswanden zijn geplakt, rij na rij na rij. Bij de een na laatste grot die we bezoeken heb ik wel weer genoeg gehad van Bart's gezeur, dus ik scheur me af en loop in mijn eentje door het grottencomplex. Buiten de occasionele vleermuis of duif is het er zo stil dat ik het geruis van mijn jurk tegen mijn benen kan horen. Als ik uit de grot kom heb ik uitzicht op een prachtige vallei. Ik zet me even en pas 10 minuten later komen ook Thea en Bart de grot uit.
Als laatste bestemling gaan we naar een vleermuizengrot zoals in Battambang. Het blijft indrukwekkend om de vleermuizen in een stroom de grot te zien verlaten.
De tuktukchauffeur zet ons af aan de nachtmarkt, waar we weer eten bij elkaar sprokkelen. We spotten met het concept voedselvergiftiging. Daarna gaan we weer lekker vroeg naar bed, want er is toch niks te beleven hier na 22 uur.
