Chiang Mai

27 maart 2018 - Chiang Mai, Thailand

Beste lezer,

Het is alweer even geleden dat ik een verhaaltje heb geschreven, en de verklaring daarvoor is zeer makkelijk te vinden: normaal schrijf ik terwijl ik onderweg ben naar een volgende bestemming. Of het nu in de ferry, in een bus, of op de nachttrein is. Klein probleempje dus, aangezien ik van Chiang Mai naar Pai ben gescooterd. Scooteren met een telefoon in je hand is niet zo'n succes, dus moest het verhaal van Chiang Mai wat langer wachten. Hierbij mijn welgemeende excuses.

In Chiang Mai heb ik na even rondwandelen een heerlijke privékamer gevonden. Ik was na Bangkok even toe aan wat privacy, dus ik genoot er echt van om een kamertje voor mezelf te hebben. Althans, dat dàcht ik. Want die solitude die ik aanvankelijk zo welkom heette, bleek na drie dagen de grootste uitdaging die ik hier al ben aangegaan. Laat me even de situatie schetsen: normaal gezien ontmoet je mensen in a. Een hostel, b. Een activiteit of c. In bars en restaurants. Door mijn einzelgängersmentaliteit viel de eerste optie af. En om een of andere reden gingen ook de twee andere mogelijkheden deze keer niet voor de wind. En dus begon ik aan een paar zeer, zeer eenzame dagen.

Ik kom aan in Chiang Mai om 6 uur 's ochtends. Na een flink lang dutje en wat research in the lonely planet reisgids weet ik opnieuw niet wat ik moet doen. Van de beste massageschool in Thailand tot watervallen, olifanten, honderden tempels, cooking classes, markten, grotten,... De keuze is simpelweg te groot. En dus besluit ik wat rond te gaan wandelen in het oude centrum van de stad. Er is een ochtendmarkt om de hoek waar ik mango's, aardbeien en rijstwafels in bulk aankoop en ik doe me er tegoed aan een soort porksoup voor maar 50 eurocent. Tijdens mijn soepontbijt ontmoet ik 2 Canadese fotografen met wie het direct klikt, maar die helaas later die dag al naar de volgende bestemming (Pai) vertrekken. We spreken af om in Pai te shooten als ik er over een paar dagen aankom en nemen afscheid.
De rest van de dag zwerf ik een beetje door Chiang Mai. Ik voel me wat lonely, zeker in de nasleep van Bangkok, maar het lukt me niet goed om contacten te leggen. Rond een uur of 17 loop ik door een steegje wanneer ik een plastic zak langs de weg een beetje zie bewegen. Eerste instinct: rat. -Doorlopen. Tweede gedachte: kitten of puppy? -Teruglopen. Zachtjes tegen de zak schoppen. De zak beweegt alsof er een klein dier in gevangen zit. (Scenerio's in mijn hoofd over hoe ik een kitten of pup mee naar België kan nemen.) Ik kan niet meer weglopen zonder schuldgevoel dus ik probeer de zak te openen zonder te dichtbij te komen. Dan zie ik dat er een gat in de onderkant van de zak zit. RAT!

Een paar straten later bevind ik me in een tempel in tranen. Ik weet niet wat ik met mezelf moet aanvangen in deze grote stad waar ik maar niemand ontmoet. Het lijkt wel of ik alleen maar koppeltjes zie op straat en ik voel me eenzaam. Ik tokkel een beetje op mijn telefoon in de tempel wanneer Pau binnenkomt, me op de grond van de tempel aantreft, en me meeneemt naar het park voor een Chang. Pau heeft wel interessante dingen te vertellen over het leven als Spaanse leerkracht en zijn droom om een soort schoolinstituut in de natuur te starten. Na een tijdje merk ik dat hij wel erg geïnteresseerd is in mij en besluit ik dat het tijd is om afscheid te nemen. De rest van de avond spendeer ik in een bar waar ze old school rock spelen en praat ik een beetje met de lokale hippiemeisjes over haarverzorging van dreadlocks. Ik voel me nog steeds eenzaam en besluit dat het tijd is voor een actieplan. Ik boek een uitstap voor de dag nadien: een volledige dag naar het Chiang Mai Elephant Sanctuary. Hopelijk ontmoet ik hier mensen waarmee ik klik.

Ik word om 8 uur 's ochtends opgehaald bij het tourist center waar ik de tour heb geboekt. In de tussentijd heb ik lekker veel tijd om met Panda, de Pomerian van de eigenaar te spelen. Ik ben de eerste die in de minivan stapt, en krijg te horen dat we nog 5 mensen moeten ophalen op een ander adres. De moed zinkt me in de schoenen: straks is het een familie. Ik hoopte zo op jongeren! Het blijkt gelukkig mee te vallen: het gaat om 3 duitsers en 2 françoises, en ze zijn allemaal redelijk leuk. Opnieuw: geen klik, maar het kon erger. De dag word gevuld met het voederen van de olifanten, het nemen van een modderbad met de olifanten, en het baden in de rivier van de olifanten. Ik word door de tourgidsen wel wat geviseerd omdat ik alleen ben, wat lichtelijk irritant is. Ik kan het wel vinden met de Duitsers (Alina, Léon en Firs) hoewel de gesprekken ophouden zodra het onderwerp wat zwaarder wordt, wat telkens een diepere connectie belet. We worden teruggebracht naar Chiang Mai en spreken af om 's avonds samen te eten. Even lijkt het erop dat ik ben geditcht, want ze komen maar niet, dus ik eet maar alleen. Anderhalf uur later blijkt dat ze wat problemen te hebben gehad met hun hostel en bereikbaarheid. Zand erover. We gaan nog iets drinken in mijn rockbar en spreken af voor de volgende dag.

De Duitsers vertrekken vandaag naar Bangkok om 17 uur, en ze willen de dag vullen met een hike in de omgeving van Chiang Mai. Ik besluit mee te gaan, samen met nog een jongen wiens naam ik niet meer weet. (Ik noem hem voor de gelegenheid Darion.) Firs leidt de weg. Ik, Darion en Léon volgen, en Alina loopt er een beetje chagereinig achterna. Om een of andere reden besluit de groep dat het een goed idee is om niet het pad, maar de rivier te volgen. Zo kom je vanzelf uit bij een waterval, toch? Inderdaad, de "weg" leidt naar een waterval, maar niet de waterval die we zochten, we kunnen er niet stilstaan wegens alle rode mieren die je direct aanvallen, mijn schoenen en benen zitten onder de modder en de krassen, en ik durf te zeggen dat ik me minstens twee keer in levensgevaar bevond (ook al werkt mijn hoogtevrees versterkend.) Op een gegeven moment staan we naast een waterval op een slipperig stuk grond, met op 10 cm van me af een minimaal 12 meter diepe afgrond. Mijn ademhaling versnelt, de tranen staan in mijn ogen, en ik roep: " STOP! I'm not doing this anymore". Ik zie bij mijn drie wandelmaatjes een opgelucht gezicht: eindelijk iemand die niet meer verder wil. Alleen Firs snapt het niet. We keren dus terug zonder Firs.
Om 17 uur zwaai ik iedereen uit, weet Darion af te schudden, en loop terug naar mijn kamer. 'S avonds besluit ik dat het tijd is voor een massage, want die kosten hier niks. Ik boek een super-de-luxe, anderhalf uur durende oil massage met facial treatment voor 20 euro. De massage gebeurt in een centrum waar ex-gevangenen van de vrouwengevangenis in Chiang Mai een opleiding tot masseuse krijgen, en dus de kans hebben om opnieuw te beginnen. Klinkt een beetje sketchy, maar het centrum is mooier dan alle salons in de buurt en deze vrouwen hebben een 170 uur durende opleiding genoten, wat je niet kunt zeggen van de meeste andere masseuses in Chiang Mai. Het is heerlijk. Ultiem ontspannen en een beetje verdweesd wankel ik terug naar mijn kamer. Ik besluit dat ik Chiang Mai wel heb gezien.

Volgende bestemming: Pai!

Olifantenkus,

Fa

Ps. Ik nam mijn Duitse vrienden nog mee naar de ochtendmarkt voor een kommetje porksoup. Het blijkt dat de rode blokjes die er in zaten een soort van gelei van varkensbloed zijn. De porksoup is ineens niet meer zo smakelijk.

Foto’s

1 Reactie

  1. Joyce:
    28 maart 2018
    Leuk je weer te lezen Fa,
    Alvast goede reis naar Vietnam.

    LFS Joyce