Bako National Park

28 mei 2018 - Kuching, Maleisië

Elk uur rijdt er 1 bus naar Bako National Park, en juist op het moment dat ik bijna aan de bushalte arriveer zie ik hem wegrijden. Ik zit dus een uur bij de bushalte met mijn duimen te draaien voor de volgende rode bus met een grote 1 verschijnt. Na een uurtje in de bus kom ik aan bij de boat jetty, waar ik een Australische ontmoet die net als ik twee nichtjes naar het park gaat. Met een klein speedboatje worden we over de golven naar het eiland gevaren. Ik word helemaal gestoord van de irritante opmerkingen van de Australische (ze voert wel twintig minuten lang een monoloog waarin ik niks terug zeg. "I really think we should wear lifejackets. Do they have any lifejackets? The other boats had lifejackets. In Australia we always have lifejackets. Australia is actually really safe. Yeah, Australia is a good place to live really. Australia, Australia, Australia.) Zodra we op het eiland aankomen zie ik mijn kans schoon om haar te dumpen en daarna zie ik haar een tijdje niet meer. Ik ga naar mijn dorm, want ik heb twee nachtjes op dit prachtige eiland gereserveerd. Het blijkt dat ik de hele slaapzaal voor mezelf heb. Gelukkig, want het is er zo warm en muffig dat ik niet denk dat ik iemand anders zou kunnen verdragen. Ik zie dat ik nog een paar uurtjes heb voor het donker wordt en besluit aan mijn eerste jungle track te beginnen. Na een uurtje kom ik aan bij het einde van de track, een strand. Ik kijk naar de krabben, de mudhoppers, en de visjes. Oh, en ik maak natuurlijk een foto van mezelf met de zelfontspanner. Ik besluit dat ik een foto moet maken aan het einde van elke track die ik heb gedaan. Als ik terugkom bij mijn dorm ga ik nog even op het terras zitten, waar plots een soort varken voorbij komt lopen. Daarna ga ik terug naar de kantine om te dineren. Ik krijg het voor elkaar om in mijn eentje te eten zonder last van de vervelende Australische. Na het eten verzamelen we voor de nighttrekking, waar we een uur of twee door de jungle banjeren om nocturnal animals te zien. We hopen op een slow lemur, maar we krijgen alleen een paar spinnen, een wandelende tak en een soort kreeftinsect in een grot. (Best cool, daar niet van.) 

De volgende dag doe ik twee andere tracks. Eentje gaat naar een prachtige viewpoint (foto met zelfontspanner) en eentje naar een verlaten strand (foto met zelfontspanner). Ik voelde me gisteren heel erg alleen (niet eenzaam, wel alleen), maar onderweg kom ik allemaal andere solotravelers tegen die met me babbelen en een hele groep bejaarde, maar fitte, Nederlanders die een groepsreis naar Borneo doen. Op de terugweg naar de headquarters kom ik de befaamde proboscus monkeys tegen (die met de permanente erectie en grappige neuzen), en nog twee andere apensoorten. (De ene al vervelender dan de andere) Wanneer ik 's avonds aan het dineren ben merk ik ineens dat ik bijna iedereen in het restaurant ken, en ik voel me even queen bee. Ik heb alleen helemaal niet zo veel zin om de hele avond met deze mensen rond te hangen, dus ik ga naar de brug bij de boatjrtty om vuurvliegen te spotten zoals gisteren. Helaas zijn ze er vandaag niet, en een minuutje later kom ik erachter waarom: het begint kei hard te regenen. Gelukkig heb ik mijn poncho bij me.

Na een moeilijke nacht (het koppeltje in de kamer naast me had meer zin om hardop te babbelen dan om te gaan slapen, ook al heb ik verschillende keren op de muur geklopt. Als ik om 2 uur op hun deur ga kloppen houden ze eindelijk hun mond.) voel ik me nog verrassend goed en doe ik nog een laatste prachtige trail. De trail leidt naar een prachtig strand (foto met de zelfontspanner.) Het is echt leuk dat ik in de natuur geen behoefte heb aan andere mensen, dus ik voel me helemaal niet eenzaam ondanks dat ik de hele dag in mijn eentje op pad ben. Tegen de middag neem ik met een zwaar hartje de boot terug naar Kuching. Ik had een extra nachtje moeten reserveren. 'S avonds vlieg ik naar Miri.