Bagan

De minibus naar Bagan blijkt een foute keuze te zijn geweest. Hoewel we in het begin van de trip enorm aan het genieten zijn van de prachtige omgeving, de beboste heuvels, en het lokale leven in de Birmese dorpjes waar we doorheen rijden, blijkt dat we ondertussen zo veel tussenstops moeten doen om personen en goederen in- en uit te laden dat de ons beloofde 8 uur durende rit een 12 uur durende rit wordt. Na een uur of 10 zijn T. en ik niet eens meer chagereinig: het begint gewoon hilarisch te worden. Zeker als we op een gegeven moment nog maar 10 km van de hostel verwijderd zijn, maar eerst nog de hele minivan moeten ontladen van alle kilo's groenten en fruit die we ondertussen transporteren. Een van de medepassagiers is zo gefrustreerd dat hij begint mee te helpen met uitladen, gewoon zodat het sneller voorbij gaat. De Birmezen stoppen direct met werken en laten hem het zwaarste werk doen. T. en ik weten wel beter en wachten met geduld tot iedereen klaar is met uitladen. Als we uiteindelijk bij ons hostel aankomen trillen we van de honger, maar zijn we vol euforie: we made it. We trakteren onszelf op een lokale decadentie: echte Italiaanse pizza uit een houtoven. Weg is het geld dat we bespaard hadden met de minivan ipv de vip bus, maar het maakt ons niet uit. 

Als we de dag nadien aan de ontbijttafel zitten hebben we eigenlijk niet echt een idee wat te doen. Het hostel biedt gratis tours aan door oud Bagan, maar tours zijn niet echt ons ding. Een paar Duitsers vragen ons of we met hun scooters willen huren, maar dat wijzen we vriendelijk af. Uiteindelijk besluiten we gewoon een e-bike te huren en te beginnen verkennen. Te veel research kan soms alle spontanteit van een dag verpesten. We gaan er gewoon op uit en komen de ene prachtige tempel na de andere tegen. Deze tempels zijn in mijn ogen verschillend van die in andere, drukkere plaatsen. Ze voelen niet uitgemolken. We herkennen zelfs enkele locals die hier ook komen om te bidden. De hele ochtend zijn we aan het verkennen. Tegen het eind van de middag gaan we terug naar de hostel om een welverdiende duik te nemen in het zwembad. Voor de zonsondergang rijden we terug naar de tempels. We hebben een aanrader gekregen van iemand in Inle om naar een bepaalde tempel te gaan om de zonsondergang te bekijken. Het blijkt dat de ingang is afgezet, maar we klimmen er overheen. We voelen ons echte inbrekers wanneer we de tempel op klimmen, hoger en hoger op verboden terrein. Helaas komt aan dit sprookje een einde wanneer ook andere toeristen de tempel beklimmen en het blijkt dat het gaat om een publiek geheim dat deze tempel best makkelijk toegangkelijk is. Uiteindelijk zijn we wel met een man of tien. Wanneer blijkt dat de zonsondergang niet echt de moeite waard is, rijden T. en ik er vandoor. Onderweg vallen we bijna op het zandpad dat van de tempel naar de weg leidt. (Recht in het zicht van de overgebleven 8 toeristen.)

Het eten 's avonds is een beetje dodgy, maar nog steeds lopen we ondanks de rumoeren geen voedselvergiftiging op, Sterker nog: Myanmar lijkt tot nu toe het enige land waar ik niet eens in de buurt van ziek ben geweest, ondanks het feit dat ik meer risico's heb genomen dan ooit en zelfs met wormen besmette lychees heb gegeten. 

De volgende ochtend belooft het weer een ontzettend warme dag te worden. Om eerlijk te zijn heb ik het wel gehad met die tempels. Ik stel T. voor om vandaag lekker niks te doen. 'S ochtends lig ik bij het zwembad te lezen (Veronika decides to die- Paulo Coelho) terwijl T. er op uit gaat. Lunch doen we samen bij een local restaurant. Ik heb het idee dat we eindelijk beginnen te snappen hoe een typisch Birmese maaltijd eruit ziet, wat een complete herdefiniering van het begrip ' curry' inhoudt. Na lunch gaan we naar bed, want het is toch te warm om iets te doen. De zonsondergang bekijken we vanaf een extreem lui boottochtje op de rivier. Aangezien ik al een paar weken niets meer heb gedronken en er in Myanmar na een uur of 9 niks meer te beleven valt, ben ik na 3 pintjes al zat. Na de boottocht gaan we weer naar hetzelfde restaurant (why change a winning team?) Na het eten zet ik me in de chillruimte van het hostel om eens heel goed blogs in te halen. En hier ben ik nu! 

Morgen nemen we de bus naar Mandalay. Ik heb geen idee wat daar te beleven valt, maar ik weet dat ik vanaf Mandalay naar Kuala Lumpur moet vliegen op woensdag, dus ik heb geen keuze. Thea gaat er al op dinsdag vandoor. Het zal wel even lastig worden om weer aan te passen aan alleen reizen, maar uit ervaring weet ik dat ik er wel doorheen kom. Toch zie ik er tegenop. Thea is een beetje als een oudere zus voor me geworden. 

In ieder geval hou ik jullie op de hoogte. 

Groetjes!